Deze mensen volgen onze belevenissen

Zoveel mensen zijn er langs geweest

wanneer gaan we dollars kopen

Free Cursors

het weer in Orlando is

woensdag 18 mei 2011

postheadericon het laatste verslag van deze blog

De blog is wat mij betreft af. Overal zijn de foto's en filmpjes erbij geplaatst en alles is verteld.

Als eerste wil ik iedereen ontzettend bedanken voor alle reakties en medeleven die we gekregen hebben. We keken elke dag als eerste naar de blog om te zien wie er allemaal gereageerd hadden en het stimuleerde mij 's avonds om vooral door te zetten als mijn ogen het toch nogal zwaar hadden. Het is leuk om te weten dat mensen de ochtend starten met je vakantie en dat ze nieuwsgierig zijn naar wat we allemaal beleefd hadden.

De reis naar huis ging uiteindelijk toch heel voorspoedig. De service in de lucht van Lufthansa is heel goed. We kregen voldoende eten en drinken en ook tot twee keer  toe warme doekjes waarmee je je kon opfrissen. Heel prettig. Het entertainment system was beter dan dat van United. Ook hier zat het in de hoofdsteun van de stoel voor je maar de keuze was veel groter. De meiden hebben nog naar Tangled (Rapunzel) zitten kijken en Solange heeft nog een stukje van Megamind kunnen volhouden maar toen vielen toch ook haar luikjes dicht. De meiden konden toch een flink aantal uren slapen en hebben daardoor ook eigenlijk niet zo veel last van hun jetlag gehad. Ook de jetlag van de volwassen is al met al reuze meegevallen. We hebben het allemaal goed vol kunnen houden tot we 's avonds in ons bedje kropen al was dat voor de een iets eerder dan de ander. De ouderen van de club waren al vrij vroeg in de avond vertrokken, ik ging om half elf en Kenneth besloot om half één dat het tijd was. Daar had hij wel vele koppen koffie voor nodig. Maar hij heeft het op dit moment te druk om uberhaupt aan een jetlag te denken. Door die dag verlies is er nog meer druk op de ketel komen te staan wat betreft deadlines van zijn werk dus die is gelijk op volle kracht er tegenaan gegaan.
Het valt mij zeker ontzettend mee hoeveel last ik er van heb. Het enigste waar ik last van heb is dat ik 's morgens ontzettend moe ben. Ik heb geen slaap maar heb wel het gevoel dat er een olifant op mijn schouders meereist. Rond het middaguur is die wel weer verdwenen en komt er wat meer uit mijn handen maar over het geheel mag ik echt niet klagen.

We kwamen dus om 8:30 uur in Munchen aan en moesten vervolgens weer een flink stuk lopen om naar de volgende gate toe te komen. Je wordt echt slank van al de vliegvelden want ondertussen hebben we echt daar al een halve marathon afgelopen. Maar toen zaten we daar de volgende anderhalf uur te wachten. Ik had in die tijd het tussentijds verslag op de laptop zitten typen zodat ik die thuis er gelijk op kon zetten. Maar toen het op boarden aan kwam kregen we weer een totaal nieuwe ervaring. Er werd totaal niets omgeroepen, opeens begon iedereen naar die balie te lopen en kon ieder gewoon na het scannen doorlopen. Niks geen First class of we beginnen met de achterste rijen. Geen aankondiging dat het boarden zou gaan beginnen. Helemaal niets. Maar we hadden opgelet dus toen iedereen begon te lopen, gingen we ons gauw erbij aansluiten. (Nog steeds beeeehhhh, schapen). Daarna weer een nieuwe ervaring of liever gezegd verrassing. We liepen naar een balie, waarachter een slurf was, waar een vliegtuig aan vast stond. Maar wij gingen niet door de slurf…. Nee die deur bleef dicht. Wij moesten een trap af. Een trap af? Ja een trap af en onderaan die trap stond een bus op ons te wachten. We begonnen al aan onze ticket te twijfelen. Zouden we nou tijdens deze vakantie echt alle vervoersmiddelen een keer gehad hebben? Gaan we met de bus naar huis? Net als ieder ander stapten we in de bus en werden we naar een heel ander gedeelte van het vliegveld vervoerd waar een klein vliegtuig op ons stond te wachten. We moesten gewoon met de trap naar boven lopen, niets geen terminal met een slurf en we zaten twee aan twee. Maar het vliegtuig vertrok goed op tijd en tijdens het vliegen verliep ook alles zonder problemen. Na één uur en een kwartier waren we eindelijk op Nederlandse bodem. We liepen weer een gedeelte van een marathon naar bagage claim en toen werd het spannend. Zou het geholpen hebben om met die koffers te zeulen???? Of het fout zou zijn gegaan zullen we nooit weten maar nu behoorde we tot de eerste 10 mensen die hun koffers kregen en ze kwamen ook allemaal achter elkaar aan. Wat een opluchting!!! Kenneth had voor drie karren gezorgd en daar werd alles pijlsnel op gestapeld, we waren helemaal klaar met ons terug vlieg avontuur. Nu nog een spannend momentje bij de douane, zouden ze ons er door laten????? Ja hoor, ook zonder problemen kwamen we langs deze hindernis. Druk tegen de kinderen blijven praten en door blijven lopen passeerden we twee douane beambten die zich druk stonden te maken over twee andere. Jammer voor hun maar wij waren zeer opgelucht.

Toen zijn we naar boven gegaan, naar de vertrekhal, en de mannen gingen daarna naar P3 om de auto op te halen. We werden namelijk door zeer typisch Nederlands weer begroet en we wilden liever met de kinderen binnen blijven staan. De omschakeling van lekker warm weer naar regen was toch een beetje groot. Zeker omdat we allemaal wel moe waren. De mannen kwamen al vrij snel terug met de auto’s en gezien de regen waren we erg snel met het inladen van iedereen en de koffers. Nu op weg naar huis! Om drie uur reden we onze straat in en ook al hadden we geen zin om naar huis te gaan, gezien onze terugvlucht waren we nu toch wel erg blij dat we weer in onze vertrouwde omgeving waren.

Maar nu een terug blik op onze vakantie. WAT HEBBEN WE GENOTEN!!!! Tot en met de laatste minuut was het geweldig. Aan de terugweg denken we niet langer. Die heeft absoluut geen schaduw geworpen over ons bezoek aan een fantastisch plek of liever gezegd fantastische plekken. We hadden een druk schema en de meeste dagen stonden vol met bijzonderheden en alsof dat nog niet genoeg was kregen we vaak nog bonussen erbij. Dingen die al een bijzondere ervaring waren werden nog even bijzonderder gemaakt. Speciale momenten nog iets specialer en aparte belevenissen nog een stuk aparter.
Wie had gedacht dat we Sir Cliff Richard zouden tegenkomen? Wie had gedacht dat twee mensen in een penthouse zouden slapen? Wie had gedacht dat we zoveel dolfijnen achter ons aan zouden krijgen? We hebben andere dingen gedaan, we zijn naar andere plekken geweest, we hebben nog meer toegevoegd aan de speciale ervaringen van twee jaar geleden. Natuurlijk waren er herhalingen maar er waren ook genoeg nieuwe dingen en van die herhalingen hebben we nu zeker niet minder genoten. Gaan we nog eens? Zeker wel! Wanneer is nog onduidelijk maar er wordt weer gesproken over twee jaar. Dat zou natuurlijk geweldig zijn al mag het voor mij ook over twee maanden zijn.

We zullen misschien dan dingen niet meer zo snel doen of juist zeker al op ons lijstje zetten.

De Cruise:
Zeker wel voor herhaling vatbaar. Wat hebben wij daarvan genoten. Elke dag was weer een feestje en ook voor de kinderen was het geweldig. We zijn naar bijzondere plaatsen geweest en hebben een hoop gezien. Cruisen zelf is ook zeer goed bevallen en als het even kan willen we zeker daar onze volgende vakantie mee beginnen of eindigen

Een villa:
Ook volgende keer gaan we zeker weer voor een villa waar we lekker een zwembad in de achtertuin hebben liggen. De meiden vonden het zalig om daar in te zwemmen en Mea is daar helemaal over haar angst heen gekomen. Aan het einde van ons verblijf in de villa dook ze zelfs in het water alsof ze nooit bang was geweest. We genieten van de vrijheid in de villa maar ook van de privacy.

De parken:
Natuurlijk zullen we nooit buiten de parken om kunnen komen want daar hebben we drie jonge meisjes voor in huis die daar nog veels te veel van genieten. Kleine prinsessen die graag hun lievelings prinsessen tegen willen komen. De uitdrukkingen op die toetjes als ze de dame in kwestie tegen komen is echt onbeschrijvelijk. Sea World blijft natuurlijk zeer speciaal met zijn dieren, shows en achtbanen en gezien de avontuurlijke inslag van de meiden denk ik niet dat we parken waar veel achtbanen zijn kunnen overslaan. Dit zelfde geld helemaal van Bush Garden al staat die bij een paar volwassenen niet zo hoog meer op hun verlanglijstje. Terwijl hij, denk ik, bij Yentle met stip op nummer één is gestegen. Zo ontzettend heeft zij van de achtbanen genoten.
Gatorland is ervan af geschrapt. Misschien omdat het meisjes zijn, maar ze hebben gewoon niet zo veel met reptielen. Eén is leuk maar een park vol is echt een beetje veel van het goede. Daar komen we niet meer terug.

Character breakfasts and diners:
We vonden het ontbijt met Chef Mickey toch iets minder bijzonder als dat we gedacht hadden en de prijs daarvan ook vrij fors. Dat zelfde geld zeker voor het diner met Winnie de Pooh. Het ontbijt met Lilo en Stitch daar in tegen vonden we echt heel erg leuk en lekker en staat ook voor de volgende keer weer op ons lijstje. De ontmoeting met de prinsessen was natuurlijk heel speciaal omdat we Solange niet blijer hebben kunnen maken door haar op de foto te zetten met haar allerliefste prinses, maar we vonden het eten daar heel erg tegenvallen dus ook die slaan we de volgende keer waarschijnlijk over. Maar van dit alles hebben we wel heel erg genoten en zijn blij dat we het een keer hebben mee kunnen maken.

Shoppen:
Dit jaar heb ik zeker meer kunnen shoppen als twee jaar geleden en daar heb ik ook echt flink van genoten. Mijn grote vriend meneer Hilfiger heeft kunnen merken dat ik in het land was. Maar ook in andere winkels hebben mam en ik zeker ons steentje bijgedragen aan de plaatselijke economie. Heerlijk gewoon en zeker voor die prijzen. Er zijn aankopen bij waar ik nu nog steeds een enorme glimlach van op mijn gezicht krijg. Dat zal zeker weer terug komen op mijn wensen lijst.

Speciale ervaringen:
Cirque du Soleil – La Nouba was een groot succes en de mensen die erheen waren gegaan hebben zeker hun ogen uitgekeken. Dat was natuurlijk ook precies de bedoeling dus daar zijn we heel blij mee.

Walt Disney World Speedway Driving Experience was er een met een goud randje. De mannen vonden het racen helemaal te gek en het smaakte echt naar meer. Natuurlijk gaan we er dan niet van uit dat we de volgende keer nog een Sir Cliff Richard tegen kunnen komen en daarmee op de foto kunnen staan maar deze keer was daardoor wel heel erg speciaal geworden.

De ballonvlucht. Die was wel enigszins teleurstellend. Natuurlijk was het een speciale ervaring om omhoog te stijgen en te landen. Er hadden alleen wat mij betreft meer kilometers er tussen mogen zitten en geen meters. Maar dat kan je aan niemand anders wijten dan aan de wind en die trekt zich nergens wat van aan. Als ik over twee jaar weer een leuke deal van Groupon tegen komt zal ik het misschien toch nog een keertje gaan proberen. Het blijft nog steeds een wens.

Boggy Kreek zullen we waarschijnlijk een keertje overslaan want ook al vonden we het enorm leuk om met zo’n snelheid over zo’n plas heen de schieten en zagen we nu twee grote alligators. We hebben we het nu wel ervaren en willen we de volgende keer van iets anders genieten. Misschien wel de Mannatees en/of Kelly Parc.

Little Toot is ook zeker wel voor herhaling vatbaar al zijn we er ons terdege van bewust dat we hoogst waarschijnlijk de volgende keer zeker niet zoveel geluk zullen hebben. Zoveel dolfijnen kwam volgens de schipper echt niet heel vaak voor.

Frenchy’s vonden we ook heel leuk. Wij vinden het al leuk om in Nederland zo nu en dan een bootje te huren maar hier was het nog leuker omdat de meiden heerlijk in de zee konden zwemmen en dat we zo enorm hard konden gaan. Dus ook dit blijft wel op ons lijstje staan.

Bibbedi Bobbedi Boutique was weer helemaal top maar ook deze zal niet meer op het lijstje voorkomen. Over twee jaar zal geen van de meiden haar jurk meer passen en Mea heeft het nu ook een keer meegemaakt. Het was prachtig om die kinderen te zien veranderen. Boven hunzelf uit te zien stijgen, groeien van al die complimentjes die ze kregen want daar zijn de Amerikanen echt heel gul in. Als ze iets mooi vinden dan zullen ze dat ook zeker zeggen.

Maar de vakantie in zijn geheel was nog beter dan twee jaar terug. Aan die vakantie denken we nog steeds met ontzettend veel plezier terug en ook dat was een topper. Het leek onwaarschijnlijk dat we daar overheen konden komen maar het is zeer zeker gelukt. Van de eerste tot op de laatste dag was het genieten en over de terugreis zijn we al heen gekomen. Jammer dat we vijf minuten te laat op de startbaan waren anders hadden we nog net op de valreep de lucht in gekomen en hadden we de aansluiting gehaald. Maar ook daar hebben we van geleerd. We gaan in het vervolg met een directe vlucht en hebben we daar ook geen last meer van ;-).

Dus we gaan nog eens terug, dat staat vast. Hoe de vakantie er dan uit zal gaan zien is nog de vraag maar we hebben de tijd om daar genoeg ideeën over op te doen. Tot die tijd is dit mijn laatste verslag al zal ik wel verklappen hoe het volgende blog zal gaan heten:

http://www.onceuponathirdtimeinamerika.blogspot.com/
maandag 16 mei 2011

postheadericon Net als je denkt dat je stress level niet hoger kan,

dan blijkt het dat er altijd nog ruimte is voor meer.

De dag begon redelijk relaxed. Ik was dan wel vroeg wakker maar dat kwam meer door mezelf dan door wat anders. En nadat ik het verslag tot dusver had geschreven ben ik nog lekker een uurtje terug naar bed gegaan. Om half acht maakte ik Mea en Kenneth wakker. Yentle en Solange hadden lekker bij opa en oma geslapen. Tot opa´s spijt. In de hotelkamer stonden namelijk twee twijfelaars en doordat Yentle en Solange samen in één bed sliepen hield dit in dat hij en oma ook samen in één bed moesten slapen. Thuis zijn ze een lits jemaux gewend dus het resultaat was dat hij drie keer uit bed is gevallen. Een keer met behulp van mijn moeder en de andere twee keer helemaal op eigen kracht. Bij onze hotelkamer zag ik ook de bui hangen als Kenneth en ik samen in zo´n bed zouden gaan liggen. Ik keek naar Mea en die lag lekker breed uit. Daar ben ik lekker naast gekropen en had ook flink de ruimte. Kenneth had ook de ruimte en die heeft heerlijk geslapen. Toen we allemaal aangekleed waren (Hmmm, wat zal ik aantrekken??) gingen we met zijn allen ontbijten.
                                    
Daar konden we onze vouchers voor gebruiken al heeft het hotel flink aan ons verdiend, want we hebben ze allemaal ingeleverd en ze waren $15,00 per stuk. Maar Mea en Solange konden gratis ontbijten (tot 6 jaar) en Yentle hoefde maar $8,95 te betalen (tot 12 jaar) dus naar mijn idee hadden ze nu $ 36,00 dikke winst gemaakt. Maar het was ze gegund. Wij hadden ze ook maar gekregen en ik had echt geen zin in gedoe. Alsof ik al wist dat ik daar de rest van de dag nog genoeg van zou krijgen.
                                    
Gisteren had die mevrouw van United nog tegen mij gezegd dat de desk van Lufthansa om 12:30 open zou gaan. Omdat we het idee hadden dat het vast niet makkelijk zou zijn om 7 mensen bij elkaar te plaatsen wilden we er flink op tijd zijn om onze kansen te vergroten. We zaten dus ruim op tijd bij de incheck balie waarop de lichtbalk boven de balie stond dat hij om 12:30 uur zou open gaan. Omdat we nog ruim de tijd hadden liepen mam en ik naar de incheck balie van United. Dat had die mevrouw van gisteren ons namelijk ook aangeraden. Hier moesten we dan even controleren of alles goed was gegaan met onze bagage. Daar werden we begroet door een kleine dragonder die dacht dat ze alles al wist. Nou is mijn Engels echt niet slecht, zeker niet na 21 dagen continu spreken, ik kan goed uit mijn woorden komen en spreek absoluut niet traag maar ze liet me geen ene zin uitspreken. En later bleek dat dit tekenend zou zijn voor alle employee´s van United. Elke keer maakte ze mijn zin af maar dan wel verkeerd. Heel frustrerend. Toen ik uiteindelijk het toch voor elkaar kreeg om haar duidelijk te maken dat we NIET kwamen inchecken maar alleen kwamen checken of onze koffers goed doorgelabeld waren, waren we toch al tien minuten verder. Ze ging naar achteren om het te controleren en kwam vervolgens met de mededeling dat alles geregeld was en dat zij ervoor zou zorgen dat de koffers bij Lufthansa terecht zou komen. Nou dat was dan geregeld, de koffers zijn voor elkaar (dachten wij nog!)
                                     
Ook gaf zij ons de tip om naar het Smithsonian te gaan, lekker te gaan sight seeing. Ze vertelde dat er een bus daar naar toe reed en dat het entree maar 50 dollar cent was. Bijna voor niets. We waren er binnen een kwartiertje en de bus stopte voor de ingang van het vliegveld. Het was een kans die we niet mochten missen. We konden nu gelijk gaan en dan pas om een uur of drie terug komen want we hadden tijd genoeg om in te checken. Maar daar waren mam en ik geen voorstander van. Eerst inchecken, alles regelen en dan konden we daarna wel zien wat we gingen doen. Onze ervaring van gisteren had ons voorzichtig gemaakt.

Dus wij gingen weer bij inchecken zitten van Lufthansa en ondertussen waren er al meer mensen bij gekomen. Ik herkende er een aantal van gisteren. Om kwart over 12 begon er een rij en ik ging er gauw bij staan. Toen kwamen de mensen van de balie en die wisten te melden dat het inchecken pas om 13:30 uur zou gaan beginnen. Verschillende mensen wezen naar de lichtbalken waar ook nog steeds 12:30 op stond maar dat werd gelijk veranderd. Ze konden nog niet open want ze moesten eerst nog alles klaarzetten en de paaltjes met de banden neerzetten die de rij begeleiden. Nooit geweten dat dit nog zo gecompliceerd kon zijn want wat de een net had neergezet werd door de ander weer verbeterd en vijf centimeter verplaatst. Om vervolgens weer door opnieuw een ander te worden verplaatst. Het was heel vermakelijk om naar te kijken en de opmerkingen waren ook niet van de lucht. We besloten maar om toch te blijven zitten omdat we nog steeds ongerust waren over de grote van onze groep en de beschikbare plekken. We wilden niet her en der verspreid zitten want dat zou niet te doen zijn met de kinderen. Dus NOG een uurtje wachten…….. Meer mensen blijven zitten dus al gauw begon er toch weer een rij te vormen en kruiers begonnen mensen vooraan bij de balie te droppen. Ja daaaag!! Dat ging mooi niet door. Dus er maar gauw bij gaan staan.
                           
Na die 2,5 uur van gisteren kon dit uurtje er ook wel bij. Dit keer hield mam me gezelschap en bleven de mannen bij de meiden aan de kant. Toen ze eindelijk bij Lufthansa aan de gang gingen (kwartiertje later dan gepland want blijkbaar waren er computer problemen) waren we gelukkig gelijk aan de beurt. De situatie van gisteren opnieuw uitgelegd en dit meisje zou het gaan regelen. Oeps, deze computer doet het niet meer, wilt u even volgen… dit gebeurde daarna nog twee keer en mam en ik liepen maar achter haar aan. Nee er was echt niets mis met die computers, die werkten prima!!

Maar uiteindelijk waren we bij een balie waar de computer wel werkte en had ze wel redelijk goede zitplaatsen voor ons gevonden. De groep zou wel in tweeën gesplist gaan worden tijdens de eerste vlucht maar dat was nog wel te doen. toen ging ze op zoek naar onze bagage in haar systeem en die kon ze NIET vinden. “Hoe bedoel je, ik kan het niet vinden? Ik kom net bij United vandaan en zij zou het regelen” “Nou mevrouw, als ze het goed had geregeld dan had ze u nieuwe labeltags moeten geven en u heeft alleen die oude van gisteren.” Ondertussen had haar leidinggevende zich er ook mee bemoeid en ook zij kon onze bagage niet vinden. Bij mam en mij begon ondertussen het zweet over onze rug te lopen. Waar waren onze koffers? Waar waren onze Tommy kleren?? Waar waren onze kerstornamenten??? Vervolgens werd de Floor manager erbij gehaald. Ook zij keek in het systeem maar kwam al gauw tot de conclusie dat wij onze koffers bij bagage claim (beneden) moesten gaan ophalen, naar boven moesten brengen om deze opnieuw in te checken. We hoefden GELUKKIG dan niet meer in de rij te staan maar mochten ons gewoon komen melden!!! Mijn stress niveau was nu aardig gestegen.

Wij gingen dus om 14:15 naar beneden, naar de bagage claim van United. Ook hier stond een mevrouw die het heel lastig vond om me uit te laten praten en raakte ook nog heel gepikeerd toen ik haar verbeterde. Ze dook haar kantoortje in (waar ik blijkbaar absoluut niet bij in de buurt mocht komen want dat werd me wel heel duidelijk gemaakt) maar vond onze koffers in haar systeem. Ze zouden naar de bagage claim komen en bij band 3 moesten we wachten. Dit kon echter wel 1 tot 2 uur duren!!! WAT??? En nee, we konden niet weg want we moesten ze zelf van de band af halen. Ondertussen was mijn stress EN irritatieniveau toch nog weer wat gestegen. Daar zaten we dan. Naast bagageband 3.
                              
Rond drie uur ben ik weer naar boven gegaan om te informeren tot hoe laat die balie open was want we moesten onze koffers daar ook nog naar toe brengen. Die meneer die ik toen sprak wist me te vertellen dat we tot kwart voor vijf de tijd hadden. Eerst wilde hij me ook weer helpen door in het systeem te duiken om onze koffers te zoeken maar ik vroeg hem het niet te doen want iedereen zou zo elkaar tegen gaan werken en nu wist ik tenminste dat ze gevonden waren.

Ik weer terug naar United bij de bagage claim om te vragen of er al iets meer bekend was over de aankomsttijd van onze koffers. En ja hoor, ook deze meneer had blijkbaar genoeg aan halve zinnen van mij. Nog voordat ik was uitgepraat liep hij al weer weg. Wat is dat toch met die mensen. Het was niet zo dat er nog 50 mensen achter mij stonden te wachten. Ik was de enige voor zijn deur. Ook hij door het kantoortje in (waar je niet bij in de buurt mag komen) maar hij kwam terug met de mededeling dat ze onderweg waren. En ja hoor, na een kwartiertje begon band 3 speciaal voor onze koffers te draaien en daar kwamen onze koffers ALLEMAAL te voorschijn.
                             
Alles op twee karren stapelen, kinderen en handbagage verzamelen en weer naar boven. Het was al half vier! We moesten maar even te wachten bij Lufthansa en we hoefde niet in de rij (want wat was die lang!) De floormanager en leidinggevende namen de zaak gelijk in handen en gauw werden onze koffers opnieuw gelabeld. Volgens hun was dit veel beter want nu waren we er zeker van dat onze koffers naar Amsterdam kwamen. Yeeeh right, seeing is believing!

Maar ondertussen was het vier uur en gingen we dus nergens anders meer heen dan naar de gate. De kinderen hadden honger en mijn stress niveau kon echt niets meer hebben. Ik was er echt klaar mee. The Smithsonian bewaren we maar voor een volgende keer. We zijn door de douane gegaan en ook nu keek er niemand met ook maar één scheef oog naar Mea! Ze heeft echt een andere naam, ziet er toch niet helemaal hetzelfde uit als de andere twee meiden, vindt nu niemand dit gek?? Wat waren dat dan voor verhalen over moeilijkheden bij de douane?? Maar ik klaag echt niet hoor, ik had mijn portie moeilijkheden voor vandaag wel weer gehad dus toen we probleemloos door de douane heen waren ging het alweer wat beter met mijn stress niveau.


Bij de gate hebben we “lekker” patatjes gegeten en mam en ik hebben nog een leuke sweater met hootie gekocht. Toen was het alweer tijd om te boarden. Dat doen ze toch wel goed bij Lufthansa. Gezinnen met jonge kinderen mogen eerst naar binnen en waren wij dus gelijk aan de beurt. Het vliegtuig vertrok op tijd en de geschatte aankomsttijd zal 8:30 uur zijn. Dat is dus dik een half uur eerder dan gepland. Voor het eerst ging het vandaag ons voor de wind.