once upon a second time in amerika

Mensen die ons kennen weten dat wat ik nu aan iedereen laat weten eigenlijk niets voor ons is. We zijn namelijk allebei enorm enthousiaste film en foto makers. De foto albums van de meiden zijn altijd redelijk bijgewerkt (met een uiterste vertraging van een half jaar) en ook de homevideo’s waren altijd binnen een redelijke marge op DVD gezet. Maar voor het eerst hadden we vertraging. En niet zo'n beetje ook. We waren eigenlijk nog bezig met de filmpjes van 2008. Een keer waren we er al klaar mee geweest maar toen sloeg een computervirus toe en konden we er helemaal mee opnieuw beginnen. Omdat tijd op dit moment toch al niet aan onze kant staat werd dit altijd op de lange baan geschoven en bleef het maar liggen. Tot voor kort. We hadden allebei het idee dat we er nu echt mee door moesten gaan want we zouden alweer naar Amerika gaan en de filmpjes van ons vorig bezoek lagen nog op de plank.

Nou is de wetenschap dat er ZES uur aan bandjes op je ligt te wachten ook wel een drempel waar je overheen moet want als je er aan gaat beginnen dan is het meestal zo verslavend dat je niet meer wilt stoppen en waar halen we de tijd vandaan. Maar we hadden een keer goede moed en zijn er gelijk mee begonnen. Het jaar 2008 werd met flinke vaart afgerond (het was tenslotte toch de tweede keer dat we ermee aan het werk waren) en Kenneth zette alle bandjes in een keer van 2009 in het programma. Wij werken altijd met Adobe Premiere en we hebben daar een vaste taak verdeling bij. Hij zet het materiaal erop, kijkt of het geluid goed is en dat alle filmpjes goed van kleur en belichting zijn (past het hier en daar wat aan), ik redigeer dan en snijd het nodige weg zodat het niet te saai wordt om naar te kijken en zet er dan ook nog muziek onder. Kenneth neemt het dan weer over om het vervolgens over te zetten naar Adobe Encore en brand het hele zaakje op de DVD. Het werkt prima!

Maar zoals gezegd, we hebben het ontzettend druk en lopen flink achter. Nu pas zijn we begonnen met het materiaal van Amerika en wat is dat toch weer leuk. Het is weer alsof we er zijn en we maken alles weer opnieuw mee. En wat is het weer verslavend. Elke vrije minuut die ik heb probeer ik weer achter de computer te zitten om verder te gaan en zo kom je hele bijzondere dingen tegen. Gebeurtenissen die nu nog bijzonderder zijn geworden door de tijd die erover heen is gegaan en wat er in de tussentijd ook nog is gebeurd. Zo zat ik van de week te kijken naar onze dag in Seaworld. Twee jaar geleden hadden we ook de insteek dat we alles wilden zien en uit de dag wilden halen wat erin zat. We hadden dus ook een afspraak bij "Dine with Shamu". Hoe hoog kippenvel kreeg ik nu toen ik zag dat wij die bewuste dag alles uitgelegd kregen aan de hand van Tillikum en Dawn Brancheau. Alles hebben we daarvan opgenomen dus je ziet haar heel duidelijk in beeld en de interactie van haar met dat grote enorme beest. Op een gegeven moment hoor je de trainer ook vertellen dat Dawn een hele "powerfull and strong relationship"heeft met Tillikum, ze had trouwens een hele sterke band met alle orka’s in Seaworld volgens deze man. Het raak je echt wel als je die vrouw zo liefdevol bezig met hem ziet en wetende wat je nu weet. Ze heeft inderdaad haar haar in een lange staart en komt met haar hoofd heel dichtbij zijn bek. Het is dan niet te geloven dat dit zo vreselijk fout heeft kunnen gaan. Hij was het toch gewend?! We hebben het gedeelte uit ons geheel gekopieerd en daar apart een Youtube filmpje van gemaakt. Het is zo bijzonder dat we hem toch op het blog willen zetten.

Natuurlijk vervolgt ons filmen dan naar Believe. Believe zoals het oorspronkelijk bedacht was. Mensen in het water die zo'n waanzinnig spectaculaire show geven samen met die prachtige beesten. Ogen kwam je te kort om alles goed te zien maar ook om te filmen en te fotograferen. Toen we daar waren leverde het al enorm veel kippenvel op. Hoe mensen aan zo'n enorm beest kunnen hangen, op haar rug kunnen zitten en staan en zelfs ook op haar bek uit het water worden gelanceerd. Wat was ik jaloers twee jaar geleden, wat leek me dat toch een geweldig beroep. Zo mooi! Je ziet toch de liefde en aandacht die deze beesten krijgen. Je ziet de samenwerking en de interactie. Ze hebben een band. Niemand is bang. De aanrakingen van de trainers zijn zo liefdevol en mens en dier genieten. Ook nu zie je Dawn Brancheau in het water en zie je de wijze waarop ze met die beesten omgaat. Ze geniet van haar werk en van de orka’s. De show is geweldig en het is vreselijk jammer dat dit niet meer mogelijk is. Het is nog steeds de vraag of de trainers ooit weer in een show met de orka’s het water in kunnen. Ze mogen nu wel in de trainingsbassins komen en ook Seaworld geeft een fortuin uit aan allerlei voorziening om deze tragedie te voorkomen. Misschien dat er in de toekomst het toch weer mag maar voorlopig zullen we het toch met dit filmpje moeten doen en ik ben blij dat we toen de show één op één hebben gefilmd. Niet wetende dat we daar nu nog meer van zullen genieten.

Voor de liefhebbers (er is wel in geknipt maar alsnog duurt hij bijna 14 minuten). Hij is echt prachtig om te zien