Deze mensen volgen onze belevenissen

Zoveel mensen zijn er langs geweest

wanneer gaan we dollars kopen

Free Cursors

het weer in Orlando is

zaterdag 2 april 2011

postheadericon Deze maand gaan we vertrekken, hoe gek is dat…..

Na 17 maanden van uitkijken is de laatste maand van voorbereidingen in gegaan. Over 22 dagen gaan we vertrekken. Ik begin nu toch wel last van stress en zenuwen te krijgen. De zaken die ik kan beïnvloeden begin ik nu aan te pakken. Ik begin weer met lijstjes en spullen die ik al bij elkaar kan verzamelen. Dingen die al ingepakt kunnen worden krijgen al een plekje in een tas. Ben al begonnen met het verzamelen van mijn “eerste hulp” benodigdheden (pleisters, prikweg, Bach rescue), de oplap middelen die nodig zijn om iedereen door kleine ongemakken heen te slepen( hoesttabletjes, paracetamol, homeopathische kuurtjes en neusspray), de dollars zijn al aangeschaft (de koers staat nu niet verkeerd), alle belangrijke papieren zijn gescand en opgeslagen op het internet, op een usb stick, op de laptop en natuurlijk verzameld in een map die ik de eerste dagen niet uit mijn oog mag verliezen. De jurkjes, topjes, korte broekjes, bikini’s en nog meer van zulke zaken van de meiden begin ik nu te verzamelen en die krijgen een plekje in twee wasmanden. Ik probeer het echt te beperken wat betreft de hoeveelheid want we kunnen daar natuurlijk wassen. Maar ik wil ook niet dat ze er constant hetzelfde uitzien. Als ik straks ga inpakken dan kan ik nog eens met een kritische blik kijken naar mijn stapeltjes maar voor nu sta ik achter mijn keuzes. Maar dat is niet mijn grootste stress. Ik ga er van uit de als ik toch iets mag vergeten dat vast wel opgelost kan worden omdat ze daar hele fijne grote winkels hebben.

De grootste stress factor is iets waar ik helemaal geen invloed op heb. Hoe krijgen we ons jongste kind door de douane heen. Van de week hebben we van Jeugdzorg onze toestemming in het Engels gekregen met ook de uitspraak van de rechter in het Engels vertaald. We hopen dat dit voldoende is en dat de Amerikaanse douane hier genoegen mee neemt en niet moeilijk gaat doen . We zullen vast niet het eerste gezin zijn die een pleegkindje meenemen naar Amerika maar om eerlijk te zijn hebben we nog niet veel positieve berichten gevonden. Het lijkt ook wel of United Airlines al weet dat het niet heel soepel zal gaan verlopen want die heeft onze overstaptijd met het dubbele verruimd. We hadden eerst een krappe twee uur (daar was ik wel heel zenuwachtig over) maar gisteren kwam ik er achter dat deze met twee uur verruimd is.
 We komen in Washington om 14:48 uur aan en we vertrekken pas weer om 19:05 uur (oorspronkelijk was dit 17:10 uur) Nu is vier uur wachten op de volgende vlucht niet echt geweldig maar in dit geval ben ik toch wel blij met wat meer ademruimte. Als we het niet nodig hebben dan kunnen we lekker op ons gemak een hapje gaan eten. Ik hoop echt dat het geluk met ons meezit en dat we een heel vriendelijke douanebeambte zullen krijgen. Maar ondertussen is het nu wel iets wat me flink bezig kan houden in de vroege uurtjes van de nacht. Ik ligt er niet elke nacht van wakker maar als ik even niet lekker slaap dan is dit toch wel iets waar ik flink over kan malen. Het is afwachten en meer doen dan dat ik nu gedaan heb kan ik niet doen. Ik zie alleen ’s nachts de ergste scenario’s voorbij komen en dat houdt de slaap dan ver weg.

Op dit moment staan er vier grote koffers in onze woonkamer. De koffers voldoen net aan de afmetingen dus daar hebben we geen problemen mee. In drie van die vier koffers zit weer een koffer dus in totaal nemen we zeven koffers mee. We hebben weer van verschillende mensen een koffer kunnen lenen en alles past perfect in elkaar. Gisteren kwamen de laatste twee binnen en die konden we in twee koffers kwijt. Morgen worden ze naar de garage gebracht om daar drie weken te staan wachten om weer terug te mogen komen. Op de heenweg hebben we maar vier koffers en voor de terugweg zeven koffers. We mogen in totaal vijf koffers meenemen zonder problemen. Dat houdt wel in dat we daar dan voor twee koffers moeten bijbetalen maar met alle meevallers in de outlet stores kunnen we ons dat wel “lijden” (denk ik).
                                                                     
Sinds gisteren loop ik met een “gel-zooltje” in mijn rechterschoen want sinds drie weken heb ik last van mijn rechtervoet. Van de week ben ik naar de huisarts geweest en die constateerde een peesontsteking onder mijn voet. Daar is niet al te veel aan te doen. Op doktersadvies mag ik Diclofenac met Paracetemol slikken want dat versterkt elkaar en dan voel ik niet al te veel pijn. Maar omdat ik maagontstekingen heb gehad moet ik dan wel daarvoor ook iets slikken…… Het wordt me toch allemaal een beetje veel slikken. Het liefst wil ik helemaal niets slikken want ik heb het eigenlijk niet zo op al die chemie Ik probeer het nu maar eerst met een “gel-zooltje”. Die pees moet ontzien worden en tot rust komen en ik hoop dat dit de aankomende drie weken nog gaat lukken. Het is me aangeraden om tussen mijn voet en de grond meer laagjes te creëren zodat de schokken minder heftig zijn. Deze “gel-zool” is net een klein waterbedje waardoor de gel op verschillende plekken gaat zitten waar de steun het meest nodig is. Het loopt best vreemd maar niet vervelend. Ik zou het zo ontzettend balen vinden als ik straks veel last van mijn voet ga krijgen als we in de parken lopen. Dat zou alles enorm vertragen voor iedereen en dat wil ik echt niet. Mocht het dan nodig zijn dan zal ik daar mijn toevlucht zoeken in de Diclofenac, Paracetemol en maagbeschermers maar voor nu wil ik ze maar één keer per dag nemen (omdat het toch een ontstekingsremmer is ).

Zo blijven we nu toch wel in het teken van de vakantie staan. Het is iets wat continu achter in mijn hoofd blijft zoemen en waar we zo ontzettend naar uitkijken. De kinderen vragen dagelijks wanneer we gaan en wij als volwassenen kunnen ook bijna niet wachten.