once upon a second time in amerika

 Het weer                                 : redelijk rustig in de lucht
Aantal graden                          : een constante temperatuur van ± 20 graden in de lucht
Aantal foto’s vandaag              : 85
Totaal aantal foto’s vakantie    : 85

Planning voor de dag:

7:00 uur    : vertrek naar Schiphol
8:00 uur    : aankomst Schiphol, auto parkeren, inchecken, door de douane en dan lekker ontbijten
10:45 uur  : boarden
12:15 uur  : vertrek vliegtuig United Airlines UA 947
14:48 uur  : aankomst in Washington, Dulles int, (vliegduur 8 uur en 33 min), koffers ophalen en weer door
                  sluisen, door de douane, kijken voor wat eten.
18:30 uur  : boarden
19:05 uur  : vertrek vliegtuig United Airlines / Mesa airlines UA 7287
21:43 uur  : aankomst in Miami, koffers halen, taxi zoeken, naar het hotel Fairfield Inn & Suites bij   
                   Marriott Miami Airport South.

Vanmorgen begon de dag al vroeg. De wekker ging om 6:00 uur en ik sprong er gelijk uit. Iedereen die mij kent weet dat dit bijzonder is want ´s morgens ben ik niet op mijn best en heb ik even een tijdje nodig om wakker te worden. Daar had ik vandaag helemaal geen last van want zoals gewoonlijk; de nacht voor vertrek kan ik niet slapen. Het is bijzonder vervelend maar wel waar. Drie melatonine tabletjes ingenomen maar helaas geen succes.Kenneth had er natuurlijk helemaal geen last van en snurkte lekker de nacht weg.

Van de week had ik met mijn moeder afgesproken dat we om zeven uur zouden vertrekken. Nou heeft mijn mam altijd de gewoonte om dan dik een kwartier eerder te komen dus gisteren nog even flink op haar hart gedrukt dat dit vandaag geen goed idee zou zijn. ´s Morgens is altijd al zo stressvol en om dan nog wachtende mensen op de bank te hebben zitten is helemaal zenuwslopend. Zeven uur was een prima tijd. Dus toen vanmorgen de wekker ging en we ook met zijn allen klaar wakker waren kwamen we gelijk in aktie. De meiden waren zo aangekleed (lekker zittende trainingspakken) en de kledingstukken van Kenneth en mij lagen ook al klaar. Haren kammen, tanden poetsen en laatste spullen in de koffers. Ontbijten doen we op Schiphol. Om vijf minuten voor zeven stonden we klaar en toen was het wachten, wachten en wachten want mam en pap kwamen pas op TIEN OVER ZEVEN. Dat hebben ze geweten. De kinderen stonden al buiten bij de stoep te wachten en commentaar alom.

Zoals verwacht was er totaal geen verkeer op de weg en konden we goed doorrijden. Om even over achten kwamen we bij P3 aan, de koffers bij de bushalte uitladen, mannen auto parkeren en toen op naar de vertrekterminal met de bus. Dan naar de incheck/bagage drop-of balie. Het inchecken via internet ging gisteren goed behalve voor….Kenneth. Voor hem rolde er geen boardingpas uit de printer maar een papiertje met de melding dat hij zich moest melden. Kijk, daar keken we natuurlijk niet van op want we snappen best dat ze voorzichtig zijn en Kenneth is natuurlijk het prototype voor een terrorist. Hahahaha.

                             
                                         (werelds grootste crimineel, hahahahaha)

Maar we konden ons gewoon melden bij de bagage check in. Het was niet duidelijk waarom hij zich moest melden en het werd ook gelijk opgelost. We konden door naar de douane. De eerste hindernis. En die ging als een makkie. Ik kreeg van de douane beambte nog het compliment dat hij het nog nooit zo in orde had gezien. Wat hem betreft was het perfect geregeld met het papierwerk voor Mea. Kijk daar worden we vrolijk van. Heel vrolijk. Dat geeft goede moed voor Washington. Lekker ontbijten en nog even snuffelen in de winkeltjes maar veel tijd hadden we niet want we moesten ons om kwart voor elf al melden aan de gate. Daar kregen we de vragen over onze bagage en moesten we door het beroemde scanportje. Stelde niet veel voor en we konden allemaal zonder problemen doorlopen.

                                           
De kinderen hadden ondertussen doorgeschakeld en stonden in hyperactief. Mea wist helemaal niet meer waar ze het moest zoeken en bleef vragen wanneer we het vliegtuig in mochten. Maar ook het boarden verliep lekker vlot. Om 13:20 uur vertrokken we de lucht in. Dat ging probleemloos en Mea vond het gelukkig helemaal top. Zij maakt nu alles voor de eerste keer mee en genoot. Prachtig vond ze het opstijgen. Helemaal niet bang keek ze door het raampje naar buiten en zag alles onder haar kleiner worden. Oma´s hand beethouden hielp natuurlijk ook.

De meiden hadden gelukkig weer een televisieschermpje voor zich en konden gelijk gaan genieten van Monsters en Co. Wel de Engelse versie maar dat maakt voor hun niet uit. Ze weten wat er komt en lachen nog steeds om de grapjes. Mea is ondertussen al zo relaxed geraakt dat ze alles ook nog even aan de binnenkant van haar ogen is gaan bekijken.
                                   
De vlucht zelf ging soepel. Hier en daar een heel klein beetje turbulentie maar niet iets om over te klagen. Dat konden we wel weer over de landing. De piloot gaf al aan dat door de weersomstandigheden de landing niet helemaal glad zou verlopen. Nou daar had hij niets over gelogen. Ik werd me daar een partij misselijk. Het bracht me gelijk terug naar twee jaar geleden want ook toen ging het landen niet fijn. Maar we stonden aan de grond en toen werd het pas echt spannend. Wat zou de douane gaan doen. we volgden de paarse boordjes tot aan de douane controle. Wij troffen het met een zeer kortaf persoon. Ik kan niet zeggen dat hij chagrijnig was maar hij had totaal geen geduld en was vrij kort door de bocht. Ik stond daar met al mijn toestemmingen voor Mea en hij wilde alleen maar onze paspoorten zien en blauwe kaarten. Het kon hem totaal niets interesseren dat er een persoontje bij was die een andere achternaam had en ook niet echt heel erg op ons leek. Maar we bleven vriendelijk lachen, legde onze vingers op het apparaat en keken in de camera voor een foto. Toen mochten we door naar de koffers. Een kruier kwam ons helpen en die heeft het geweten ook. Een grote kar werd er gehaald om alle koffers en handbagage op te leggen en wij er achteraan. Dit keer werd we wel gecontroleerd. We moesten een aparte ruimte inlopen waar rijen waren gemaakt met controle apparaten. Hadden we wat aan te geven? Nee natuurlijk niet. Hadden we voedsel bij ons? Nee natuurlijk niet. Maar die man die moest toch onze koffers controleren. Nou had je die man moeten zien want die had hele speciale ogen. Dat moest wel omdat je anders niet door die brillenglazen kon kijken. Het leek wel die tovenares van waarzegging bij Harry Potter. Wat waren die dik en het leek wel of zijn ogen drie keer zo groot waren. Maar wij zijn makkelijk en we wilden zeker niet opvallen dus we legden onze koffers op de lopende band en ze gingen stuk voor stuk door de scanner heen. Hij had zijn neus haast op het beeldscherm en kon alles heel goed “zien”. Drie koffers werden toch apart gezet want daar had hij ronde dingen in gezien. Het waren de hand bagage van Solange en Mea en een grote koffer met kleren. Hij keek eerst in de handbagage van de kinderen. Niets ronds te vinden behalve de boebies van een barbiepop. Hij moest zelf het hards om zijn eigen "grapje" lachen. Toen de grote koffer. Daar zat echt niets anders in dan kleding. Nee dat kon het niet zijn, was het dan toch een andere koffer? Met zijn neus letterlijk tegen het beeldscherm keek hij of er ronde dingen waren. Alle andere koffers moesten toch ook weer op de lopende band en weer door de scanner. Ondertussen was onze vriendelijke glimlach niet meer zo echt en bij die kruier liep het zweet van zijn rug. Koffer op en neer op de kar. Nee hoor geen ronde dingen te zien. Toen we nog bezig waren met de koffers op de kar te laden hoorde mam hem tegen een collega zeggen dat hij dacht dat hij APPELS had gezien. APPELS????? Are you serieus??? Waarom zou ik in hemelsnaam appels willen meenemen in mijn koffer? Was die man wel op de juiste plek met die ogen? Maar zo gauw de kofferkar het toeliet smeerden we hem uit die ruimte. Op naar de koffer drop of. De kruier tien dollar gegeven en deze had hij echt dik verdient. Toen naar de personen controle, schoenen uit, riemen af, jasjes uit, door het poortje en dat allemaal in een flink tempo om vooral geen opstopping te veroorzaken. Maar het is toch ongelofelijk. Dat waar ik me al weken druk over loopt te maken, daar waar ik maagpijn over had. Niet één persoon heeft überhaupt maar naar de papieren gekeken. Niet één letter van één toestemming is gelezen. Wat is dat toch met deze Amerikanen. Die moesten toch zo streng zijn. Ze hebben meer aandacht voor appels dan voor kinderen met een totaal andere achternaam. Maar ik zal niet erover zeuren. Ik ben allang blij dat we zonder problemen het land zijn binnen gekomen. Ik hoop dat het vertrek net zo soepel zal verlopen.

17:00 uur in Amerika
Nu hebben we net even wat gedronken en zitten we te wachten bij gate C24 op het vervolg naar Miami. Twee meisjes liggen nu te slapen. Het is tenslotte in Nederland nu 23:00 uur. Eén is druk in de weer met haar vaders Iphone. Alles om maar wakker te blijven. Ik hoop dat we hier kunnen blijven zitten want op dit moment wordt er een vliegtuig weggesleept die naar Hardford moest maar waarvan ze het bagageruim niet open krijgen. Die mensen moeten nu als een speer naar een andere gate waar een ander vliegtuig op hun staat te wachten. Dat was niet echt bevorderlijk voor hun humeur. Het is nu vijf uur (lokale tijd) en over twee uur gaan we pas met het vliegtuig.

23:00 uur in Amerika
Tijdens onze wachttijd is er nog een vliegtuig stil blijven staan maar nu door weersomstandigheden. Omdat de wachttijd van deze vlucht zo lang zou worden verlengt had de crew een probleem en die moesten een time out krijgen (rusttijd). Er moest nu een nieuwe crew komen waarop de passagiers moesten blijven wachten. Ook die konden weer het vliegtuig uit konden komen (ze zaten er al in namelijk). Wat waren we blij dat we eindelijk in het vliegtuig zaten en dat hij ook nog weg reed van de gate. Twee uur en twintig minuten later stonden we op Miami Airport en al onze koffers kwamen ook netjes van de band. Twee taxi´s hadden we nodig om naar het hotel te komen en nu zit ik nog gauw achter de laptop om deze blog voor vandaag in ieder geval af te ronden. Hij is trouwens lang zat geworden. Weltrusten of goedemorgen iedereen. Ik zelf heb nu vanaf zaterdag niet meer geslapen. Het is hier nu 23:04 uur en ben dus zeker bijna 45 uur waker. Ik stond een zaterdag om 8 uur ´s morgens naast mijn bed. GAAAAAAAAPPPPPPP

                                                                   dag 1 24-04-2011