once upon a second time in amerika

De dag begon redelijk relaxed. Ik was dan wel vroeg wakker maar dat kwam meer door mezelf dan door wat anders. En nadat ik het verslag tot dusver had geschreven ben ik nog lekker een uurtje terug naar bed gegaan. Om half acht maakte ik Mea en Kenneth wakker. Yentle en Solange hadden lekker bij opa en oma geslapen. Tot opa´s spijt. In de hotelkamer stonden namelijk twee twijfelaars en doordat Yentle en Solange samen in één bed sliepen hield dit in dat hij en oma ook samen in één bed moesten slapen. Thuis zijn ze een lits jemaux gewend dus het resultaat was dat hij drie keer uit bed is gevallen. Een keer met behulp van mijn moeder en de andere twee keer helemaal op eigen kracht. Bij onze hotelkamer zag ik ook de bui hangen als Kenneth en ik samen in zo´n bed zouden gaan liggen. Ik keek naar Mea en die lag lekker breed uit. Daar ben ik lekker naast gekropen en had ook flink de ruimte. Kenneth had ook de ruimte en die heeft heerlijk geslapen. Toen we allemaal aangekleed waren (Hmmm, wat zal ik aantrekken??) gingen we met zijn allen ontbijten.
                                    
Daar konden we onze vouchers voor gebruiken al heeft het hotel flink aan ons verdiend, want we hebben ze allemaal ingeleverd en ze waren $15,00 per stuk. Maar Mea en Solange konden gratis ontbijten (tot 6 jaar) en Yentle hoefde maar $8,95 te betalen (tot 12 jaar) dus naar mijn idee hadden ze nu $ 36,00 dikke winst gemaakt. Maar het was ze gegund. Wij hadden ze ook maar gekregen en ik had echt geen zin in gedoe. Alsof ik al wist dat ik daar de rest van de dag nog genoeg van zou krijgen.
                                    
Gisteren had die mevrouw van United nog tegen mij gezegd dat de desk van Lufthansa om 12:30 open zou gaan. Omdat we het idee hadden dat het vast niet makkelijk zou zijn om 7 mensen bij elkaar te plaatsen wilden we er flink op tijd zijn om onze kansen te vergroten. We zaten dus ruim op tijd bij de incheck balie waarop de lichtbalk boven de balie stond dat hij om 12:30 uur zou open gaan. Omdat we nog ruim de tijd hadden liepen mam en ik naar de incheck balie van United. Dat had die mevrouw van gisteren ons namelijk ook aangeraden. Hier moesten we dan even controleren of alles goed was gegaan met onze bagage. Daar werden we begroet door een kleine dragonder die dacht dat ze alles al wist. Nou is mijn Engels echt niet slecht, zeker niet na 21 dagen continu spreken, ik kan goed uit mijn woorden komen en spreek absoluut niet traag maar ze liet me geen ene zin uitspreken. En later bleek dat dit tekenend zou zijn voor alle employee´s van United. Elke keer maakte ze mijn zin af maar dan wel verkeerd. Heel frustrerend. Toen ik uiteindelijk het toch voor elkaar kreeg om haar duidelijk te maken dat we NIET kwamen inchecken maar alleen kwamen checken of onze koffers goed doorgelabeld waren, waren we toch al tien minuten verder. Ze ging naar achteren om het te controleren en kwam vervolgens met de mededeling dat alles geregeld was en dat zij ervoor zou zorgen dat de koffers bij Lufthansa terecht zou komen. Nou dat was dan geregeld, de koffers zijn voor elkaar (dachten wij nog!)
                                     
Ook gaf zij ons de tip om naar het Smithsonian te gaan, lekker te gaan sight seeing. Ze vertelde dat er een bus daar naar toe reed en dat het entree maar 50 dollar cent was. Bijna voor niets. We waren er binnen een kwartiertje en de bus stopte voor de ingang van het vliegveld. Het was een kans die we niet mochten missen. We konden nu gelijk gaan en dan pas om een uur of drie terug komen want we hadden tijd genoeg om in te checken. Maar daar waren mam en ik geen voorstander van. Eerst inchecken, alles regelen en dan konden we daarna wel zien wat we gingen doen. Onze ervaring van gisteren had ons voorzichtig gemaakt.

Dus wij gingen weer bij inchecken zitten van Lufthansa en ondertussen waren er al meer mensen bij gekomen. Ik herkende er een aantal van gisteren. Om kwart over 12 begon er een rij en ik ging er gauw bij staan. Toen kwamen de mensen van de balie en die wisten te melden dat het inchecken pas om 13:30 uur zou gaan beginnen. Verschillende mensen wezen naar de lichtbalken waar ook nog steeds 12:30 op stond maar dat werd gelijk veranderd. Ze konden nog niet open want ze moesten eerst nog alles klaarzetten en de paaltjes met de banden neerzetten die de rij begeleiden. Nooit geweten dat dit nog zo gecompliceerd kon zijn want wat de een net had neergezet werd door de ander weer verbeterd en vijf centimeter verplaatst. Om vervolgens weer door opnieuw een ander te worden verplaatst. Het was heel vermakelijk om naar te kijken en de opmerkingen waren ook niet van de lucht. We besloten maar om toch te blijven zitten omdat we nog steeds ongerust waren over de grote van onze groep en de beschikbare plekken. We wilden niet her en der verspreid zitten want dat zou niet te doen zijn met de kinderen. Dus NOG een uurtje wachten…….. Meer mensen blijven zitten dus al gauw begon er toch weer een rij te vormen en kruiers begonnen mensen vooraan bij de balie te droppen. Ja daaaag!! Dat ging mooi niet door. Dus er maar gauw bij gaan staan.
                           
Na die 2,5 uur van gisteren kon dit uurtje er ook wel bij. Dit keer hield mam me gezelschap en bleven de mannen bij de meiden aan de kant. Toen ze eindelijk bij Lufthansa aan de gang gingen (kwartiertje later dan gepland want blijkbaar waren er computer problemen) waren we gelukkig gelijk aan de beurt. De situatie van gisteren opnieuw uitgelegd en dit meisje zou het gaan regelen. Oeps, deze computer doet het niet meer, wilt u even volgen… dit gebeurde daarna nog twee keer en mam en ik liepen maar achter haar aan. Nee er was echt niets mis met die computers, die werkten prima!!

Maar uiteindelijk waren we bij een balie waar de computer wel werkte en had ze wel redelijk goede zitplaatsen voor ons gevonden. De groep zou wel in tweeën gesplist gaan worden tijdens de eerste vlucht maar dat was nog wel te doen. toen ging ze op zoek naar onze bagage in haar systeem en die kon ze NIET vinden. “Hoe bedoel je, ik kan het niet vinden? Ik kom net bij United vandaan en zij zou het regelen” “Nou mevrouw, als ze het goed had geregeld dan had ze u nieuwe labeltags moeten geven en u heeft alleen die oude van gisteren.” Ondertussen had haar leidinggevende zich er ook mee bemoeid en ook zij kon onze bagage niet vinden. Bij mam en mij begon ondertussen het zweet over onze rug te lopen. Waar waren onze koffers? Waar waren onze Tommy kleren?? Waar waren onze kerstornamenten??? Vervolgens werd de Floor manager erbij gehaald. Ook zij keek in het systeem maar kwam al gauw tot de conclusie dat wij onze koffers bij bagage claim (beneden) moesten gaan ophalen, naar boven moesten brengen om deze opnieuw in te checken. We hoefden GELUKKIG dan niet meer in de rij te staan maar mochten ons gewoon komen melden!!! Mijn stress niveau was nu aardig gestegen.

Wij gingen dus om 14:15 naar beneden, naar de bagage claim van United. Ook hier stond een mevrouw die het heel lastig vond om me uit te laten praten en raakte ook nog heel gepikeerd toen ik haar verbeterde. Ze dook haar kantoortje in (waar ik blijkbaar absoluut niet bij in de buurt mocht komen want dat werd me wel heel duidelijk gemaakt) maar vond onze koffers in haar systeem. Ze zouden naar de bagage claim komen en bij band 3 moesten we wachten. Dit kon echter wel 1 tot 2 uur duren!!! WAT??? En nee, we konden niet weg want we moesten ze zelf van de band af halen. Ondertussen was mijn stress EN irritatieniveau toch nog weer wat gestegen. Daar zaten we dan. Naast bagageband 3.
                              
Rond drie uur ben ik weer naar boven gegaan om te informeren tot hoe laat die balie open was want we moesten onze koffers daar ook nog naar toe brengen. Die meneer die ik toen sprak wist me te vertellen dat we tot kwart voor vijf de tijd hadden. Eerst wilde hij me ook weer helpen door in het systeem te duiken om onze koffers te zoeken maar ik vroeg hem het niet te doen want iedereen zou zo elkaar tegen gaan werken en nu wist ik tenminste dat ze gevonden waren.

Ik weer terug naar United bij de bagage claim om te vragen of er al iets meer bekend was over de aankomsttijd van onze koffers. En ja hoor, ook deze meneer had blijkbaar genoeg aan halve zinnen van mij. Nog voordat ik was uitgepraat liep hij al weer weg. Wat is dat toch met die mensen. Het was niet zo dat er nog 50 mensen achter mij stonden te wachten. Ik was de enige voor zijn deur. Ook hij door het kantoortje in (waar je niet bij in de buurt mag komen) maar hij kwam terug met de mededeling dat ze onderweg waren. En ja hoor, na een kwartiertje begon band 3 speciaal voor onze koffers te draaien en daar kwamen onze koffers ALLEMAAL te voorschijn.
                             
Alles op twee karren stapelen, kinderen en handbagage verzamelen en weer naar boven. Het was al half vier! We moesten maar even te wachten bij Lufthansa en we hoefde niet in de rij (want wat was die lang!) De floormanager en leidinggevende namen de zaak gelijk in handen en gauw werden onze koffers opnieuw gelabeld. Volgens hun was dit veel beter want nu waren we er zeker van dat onze koffers naar Amsterdam kwamen. Yeeeh right, seeing is believing!

Maar ondertussen was het vier uur en gingen we dus nergens anders meer heen dan naar de gate. De kinderen hadden honger en mijn stress niveau kon echt niets meer hebben. Ik was er echt klaar mee. The Smithsonian bewaren we maar voor een volgende keer. We zijn door de douane gegaan en ook nu keek er niemand met ook maar één scheef oog naar Mea! Ze heeft echt een andere naam, ziet er toch niet helemaal hetzelfde uit als de andere twee meiden, vindt nu niemand dit gek?? Wat waren dat dan voor verhalen over moeilijkheden bij de douane?? Maar ik klaag echt niet hoor, ik had mijn portie moeilijkheden voor vandaag wel weer gehad dus toen we probleemloos door de douane heen waren ging het alweer wat beter met mijn stress niveau.


Bij de gate hebben we “lekker” patatjes gegeten en mam en ik hebben nog een leuke sweater met hootie gekocht. Toen was het alweer tijd om te boarden. Dat doen ze toch wel goed bij Lufthansa. Gezinnen met jonge kinderen mogen eerst naar binnen en waren wij dus gelijk aan de beurt. Het vliegtuig vertrok op tijd en de geschatte aankomsttijd zal 8:30 uur zijn. Dat is dus dik een half uur eerder dan gepland. Voor het eerst ging het vandaag ons voor de wind.