once upon a second time in amerika

De blog is wat mij betreft af. Overal zijn de foto's en filmpjes erbij geplaatst en alles is verteld.

Als eerste wil ik iedereen ontzettend bedanken voor alle reakties en medeleven die we gekregen hebben. We keken elke dag als eerste naar de blog om te zien wie er allemaal gereageerd hadden en het stimuleerde mij 's avonds om vooral door te zetten als mijn ogen het toch nogal zwaar hadden. Het is leuk om te weten dat mensen de ochtend starten met je vakantie en dat ze nieuwsgierig zijn naar wat we allemaal beleefd hadden.

De reis naar huis ging uiteindelijk toch heel voorspoedig. De service in de lucht van Lufthansa is heel goed. We kregen voldoende eten en drinken en ook tot twee keer  toe warme doekjes waarmee je je kon opfrissen. Heel prettig. Het entertainment system was beter dan dat van United. Ook hier zat het in de hoofdsteun van de stoel voor je maar de keuze was veel groter. De meiden hebben nog naar Tangled (Rapunzel) zitten kijken en Solange heeft nog een stukje van Megamind kunnen volhouden maar toen vielen toch ook haar luikjes dicht. De meiden konden toch een flink aantal uren slapen en hebben daardoor ook eigenlijk niet zo veel last van hun jetlag gehad. Ook de jetlag van de volwassen is al met al reuze meegevallen. We hebben het allemaal goed vol kunnen houden tot we 's avonds in ons bedje kropen al was dat voor de een iets eerder dan de ander. De ouderen van de club waren al vrij vroeg in de avond vertrokken, ik ging om half elf en Kenneth besloot om half één dat het tijd was. Daar had hij wel vele koppen koffie voor nodig. Maar hij heeft het op dit moment te druk om uberhaupt aan een jetlag te denken. Door die dag verlies is er nog meer druk op de ketel komen te staan wat betreft deadlines van zijn werk dus die is gelijk op volle kracht er tegenaan gegaan.
Het valt mij zeker ontzettend mee hoeveel last ik er van heb. Het enigste waar ik last van heb is dat ik 's morgens ontzettend moe ben. Ik heb geen slaap maar heb wel het gevoel dat er een olifant op mijn schouders meereist. Rond het middaguur is die wel weer verdwenen en komt er wat meer uit mijn handen maar over het geheel mag ik echt niet klagen.

We kwamen dus om 8:30 uur in Munchen aan en moesten vervolgens weer een flink stuk lopen om naar de volgende gate toe te komen. Je wordt echt slank van al de vliegvelden want ondertussen hebben we echt daar al een halve marathon afgelopen. Maar toen zaten we daar de volgende anderhalf uur te wachten. Ik had in die tijd het tussentijds verslag op de laptop zitten typen zodat ik die thuis er gelijk op kon zetten. Maar toen het op boarden aan kwam kregen we weer een totaal nieuwe ervaring. Er werd totaal niets omgeroepen, opeens begon iedereen naar die balie te lopen en kon ieder gewoon na het scannen doorlopen. Niks geen First class of we beginnen met de achterste rijen. Geen aankondiging dat het boarden zou gaan beginnen. Helemaal niets. Maar we hadden opgelet dus toen iedereen begon te lopen, gingen we ons gauw erbij aansluiten. (Nog steeds beeeehhhh, schapen). Daarna weer een nieuwe ervaring of liever gezegd verrassing. We liepen naar een balie, waarachter een slurf was, waar een vliegtuig aan vast stond. Maar wij gingen niet door de slurf…. Nee die deur bleef dicht. Wij moesten een trap af. Een trap af? Ja een trap af en onderaan die trap stond een bus op ons te wachten. We begonnen al aan onze ticket te twijfelen. Zouden we nou tijdens deze vakantie echt alle vervoersmiddelen een keer gehad hebben? Gaan we met de bus naar huis? Net als ieder ander stapten we in de bus en werden we naar een heel ander gedeelte van het vliegveld vervoerd waar een klein vliegtuig op ons stond te wachten. We moesten gewoon met de trap naar boven lopen, niets geen terminal met een slurf en we zaten twee aan twee. Maar het vliegtuig vertrok goed op tijd en tijdens het vliegen verliep ook alles zonder problemen. Na één uur en een kwartier waren we eindelijk op Nederlandse bodem. We liepen weer een gedeelte van een marathon naar bagage claim en toen werd het spannend. Zou het geholpen hebben om met die koffers te zeulen???? Of het fout zou zijn gegaan zullen we nooit weten maar nu behoorde we tot de eerste 10 mensen die hun koffers kregen en ze kwamen ook allemaal achter elkaar aan. Wat een opluchting!!! Kenneth had voor drie karren gezorgd en daar werd alles pijlsnel op gestapeld, we waren helemaal klaar met ons terug vlieg avontuur. Nu nog een spannend momentje bij de douane, zouden ze ons er door laten????? Ja hoor, ook zonder problemen kwamen we langs deze hindernis. Druk tegen de kinderen blijven praten en door blijven lopen passeerden we twee douane beambten die zich druk stonden te maken over twee andere. Jammer voor hun maar wij waren zeer opgelucht.

Toen zijn we naar boven gegaan, naar de vertrekhal, en de mannen gingen daarna naar P3 om de auto op te halen. We werden namelijk door zeer typisch Nederlands weer begroet en we wilden liever met de kinderen binnen blijven staan. De omschakeling van lekker warm weer naar regen was toch een beetje groot. Zeker omdat we allemaal wel moe waren. De mannen kwamen al vrij snel terug met de auto’s en gezien de regen waren we erg snel met het inladen van iedereen en de koffers. Nu op weg naar huis! Om drie uur reden we onze straat in en ook al hadden we geen zin om naar huis te gaan, gezien onze terugvlucht waren we nu toch wel erg blij dat we weer in onze vertrouwde omgeving waren.

Maar nu een terug blik op onze vakantie. WAT HEBBEN WE GENOTEN!!!! Tot en met de laatste minuut was het geweldig. Aan de terugweg denken we niet langer. Die heeft absoluut geen schaduw geworpen over ons bezoek aan een fantastisch plek of liever gezegd fantastische plekken. We hadden een druk schema en de meeste dagen stonden vol met bijzonderheden en alsof dat nog niet genoeg was kregen we vaak nog bonussen erbij. Dingen die al een bijzondere ervaring waren werden nog even bijzonderder gemaakt. Speciale momenten nog iets specialer en aparte belevenissen nog een stuk aparter.
Wie had gedacht dat we Sir Cliff Richard zouden tegenkomen? Wie had gedacht dat twee mensen in een penthouse zouden slapen? Wie had gedacht dat we zoveel dolfijnen achter ons aan zouden krijgen? We hebben andere dingen gedaan, we zijn naar andere plekken geweest, we hebben nog meer toegevoegd aan de speciale ervaringen van twee jaar geleden. Natuurlijk waren er herhalingen maar er waren ook genoeg nieuwe dingen en van die herhalingen hebben we nu zeker niet minder genoten. Gaan we nog eens? Zeker wel! Wanneer is nog onduidelijk maar er wordt weer gesproken over twee jaar. Dat zou natuurlijk geweldig zijn al mag het voor mij ook over twee maanden zijn.

We zullen misschien dan dingen niet meer zo snel doen of juist zeker al op ons lijstje zetten.

De Cruise:
Zeker wel voor herhaling vatbaar. Wat hebben wij daarvan genoten. Elke dag was weer een feestje en ook voor de kinderen was het geweldig. We zijn naar bijzondere plaatsen geweest en hebben een hoop gezien. Cruisen zelf is ook zeer goed bevallen en als het even kan willen we zeker daar onze volgende vakantie mee beginnen of eindigen

Een villa:
Ook volgende keer gaan we zeker weer voor een villa waar we lekker een zwembad in de achtertuin hebben liggen. De meiden vonden het zalig om daar in te zwemmen en Mea is daar helemaal over haar angst heen gekomen. Aan het einde van ons verblijf in de villa dook ze zelfs in het water alsof ze nooit bang was geweest. We genieten van de vrijheid in de villa maar ook van de privacy.

De parken:
Natuurlijk zullen we nooit buiten de parken om kunnen komen want daar hebben we drie jonge meisjes voor in huis die daar nog veels te veel van genieten. Kleine prinsessen die graag hun lievelings prinsessen tegen willen komen. De uitdrukkingen op die toetjes als ze de dame in kwestie tegen komen is echt onbeschrijvelijk. Sea World blijft natuurlijk zeer speciaal met zijn dieren, shows en achtbanen en gezien de avontuurlijke inslag van de meiden denk ik niet dat we parken waar veel achtbanen zijn kunnen overslaan. Dit zelfde geld helemaal van Bush Garden al staat die bij een paar volwassenen niet zo hoog meer op hun verlanglijstje. Terwijl hij, denk ik, bij Yentle met stip op nummer één is gestegen. Zo ontzettend heeft zij van de achtbanen genoten.
Gatorland is ervan af geschrapt. Misschien omdat het meisjes zijn, maar ze hebben gewoon niet zo veel met reptielen. Eén is leuk maar een park vol is echt een beetje veel van het goede. Daar komen we niet meer terug.

Character breakfasts and diners:
We vonden het ontbijt met Chef Mickey toch iets minder bijzonder als dat we gedacht hadden en de prijs daarvan ook vrij fors. Dat zelfde geld zeker voor het diner met Winnie de Pooh. Het ontbijt met Lilo en Stitch daar in tegen vonden we echt heel erg leuk en lekker en staat ook voor de volgende keer weer op ons lijstje. De ontmoeting met de prinsessen was natuurlijk heel speciaal omdat we Solange niet blijer hebben kunnen maken door haar op de foto te zetten met haar allerliefste prinses, maar we vonden het eten daar heel erg tegenvallen dus ook die slaan we de volgende keer waarschijnlijk over. Maar van dit alles hebben we wel heel erg genoten en zijn blij dat we het een keer hebben mee kunnen maken.

Shoppen:
Dit jaar heb ik zeker meer kunnen shoppen als twee jaar geleden en daar heb ik ook echt flink van genoten. Mijn grote vriend meneer Hilfiger heeft kunnen merken dat ik in het land was. Maar ook in andere winkels hebben mam en ik zeker ons steentje bijgedragen aan de plaatselijke economie. Heerlijk gewoon en zeker voor die prijzen. Er zijn aankopen bij waar ik nu nog steeds een enorme glimlach van op mijn gezicht krijg. Dat zal zeker weer terug komen op mijn wensen lijst.

Speciale ervaringen:
Cirque du Soleil – La Nouba was een groot succes en de mensen die erheen waren gegaan hebben zeker hun ogen uitgekeken. Dat was natuurlijk ook precies de bedoeling dus daar zijn we heel blij mee.

Walt Disney World Speedway Driving Experience was er een met een goud randje. De mannen vonden het racen helemaal te gek en het smaakte echt naar meer. Natuurlijk gaan we er dan niet van uit dat we de volgende keer nog een Sir Cliff Richard tegen kunnen komen en daarmee op de foto kunnen staan maar deze keer was daardoor wel heel erg speciaal geworden.

De ballonvlucht. Die was wel enigszins teleurstellend. Natuurlijk was het een speciale ervaring om omhoog te stijgen en te landen. Er hadden alleen wat mij betreft meer kilometers er tussen mogen zitten en geen meters. Maar dat kan je aan niemand anders wijten dan aan de wind en die trekt zich nergens wat van aan. Als ik over twee jaar weer een leuke deal van Groupon tegen komt zal ik het misschien toch nog een keertje gaan proberen. Het blijft nog steeds een wens.

Boggy Kreek zullen we waarschijnlijk een keertje overslaan want ook al vonden we het enorm leuk om met zo’n snelheid over zo’n plas heen de schieten en zagen we nu twee grote alligators. We hebben we het nu wel ervaren en willen we de volgende keer van iets anders genieten. Misschien wel de Mannatees en/of Kelly Parc.

Little Toot is ook zeker wel voor herhaling vatbaar al zijn we er ons terdege van bewust dat we hoogst waarschijnlijk de volgende keer zeker niet zoveel geluk zullen hebben. Zoveel dolfijnen kwam volgens de schipper echt niet heel vaak voor.

Frenchy’s vonden we ook heel leuk. Wij vinden het al leuk om in Nederland zo nu en dan een bootje te huren maar hier was het nog leuker omdat de meiden heerlijk in de zee konden zwemmen en dat we zo enorm hard konden gaan. Dus ook dit blijft wel op ons lijstje staan.

Bibbedi Bobbedi Boutique was weer helemaal top maar ook deze zal niet meer op het lijstje voorkomen. Over twee jaar zal geen van de meiden haar jurk meer passen en Mea heeft het nu ook een keer meegemaakt. Het was prachtig om die kinderen te zien veranderen. Boven hunzelf uit te zien stijgen, groeien van al die complimentjes die ze kregen want daar zijn de Amerikanen echt heel gul in. Als ze iets mooi vinden dan zullen ze dat ook zeker zeggen.

Maar de vakantie in zijn geheel was nog beter dan twee jaar terug. Aan die vakantie denken we nog steeds met ontzettend veel plezier terug en ook dat was een topper. Het leek onwaarschijnlijk dat we daar overheen konden komen maar het is zeer zeker gelukt. Van de eerste tot op de laatste dag was het genieten en over de terugreis zijn we al heen gekomen. Jammer dat we vijf minuten te laat op de startbaan waren anders hadden we nog net op de valreep de lucht in gekomen en hadden we de aansluiting gehaald. Maar ook daar hebben we van geleerd. We gaan in het vervolg met een directe vlucht en hebben we daar ook geen last meer van ;-).

Dus we gaan nog eens terug, dat staat vast. Hoe de vakantie er dan uit zal gaan zien is nog de vraag maar we hebben de tijd om daar genoeg ideeën over op te doen. Tot die tijd is dit mijn laatste verslag al zal ik wel verklappen hoe het volgende blog zal gaan heten:

http://www.onceuponathirdtimeinamerika.blogspot.com/

De dag begon redelijk relaxed. Ik was dan wel vroeg wakker maar dat kwam meer door mezelf dan door wat anders. En nadat ik het verslag tot dusver had geschreven ben ik nog lekker een uurtje terug naar bed gegaan. Om half acht maakte ik Mea en Kenneth wakker. Yentle en Solange hadden lekker bij opa en oma geslapen. Tot opa´s spijt. In de hotelkamer stonden namelijk twee twijfelaars en doordat Yentle en Solange samen in één bed sliepen hield dit in dat hij en oma ook samen in één bed moesten slapen. Thuis zijn ze een lits jemaux gewend dus het resultaat was dat hij drie keer uit bed is gevallen. Een keer met behulp van mijn moeder en de andere twee keer helemaal op eigen kracht. Bij onze hotelkamer zag ik ook de bui hangen als Kenneth en ik samen in zo´n bed zouden gaan liggen. Ik keek naar Mea en die lag lekker breed uit. Daar ben ik lekker naast gekropen en had ook flink de ruimte. Kenneth had ook de ruimte en die heeft heerlijk geslapen. Toen we allemaal aangekleed waren (Hmmm, wat zal ik aantrekken??) gingen we met zijn allen ontbijten.
                                    
Daar konden we onze vouchers voor gebruiken al heeft het hotel flink aan ons verdiend, want we hebben ze allemaal ingeleverd en ze waren $15,00 per stuk. Maar Mea en Solange konden gratis ontbijten (tot 6 jaar) en Yentle hoefde maar $8,95 te betalen (tot 12 jaar) dus naar mijn idee hadden ze nu $ 36,00 dikke winst gemaakt. Maar het was ze gegund. Wij hadden ze ook maar gekregen en ik had echt geen zin in gedoe. Alsof ik al wist dat ik daar de rest van de dag nog genoeg van zou krijgen.
                                    
Gisteren had die mevrouw van United nog tegen mij gezegd dat de desk van Lufthansa om 12:30 open zou gaan. Omdat we het idee hadden dat het vast niet makkelijk zou zijn om 7 mensen bij elkaar te plaatsen wilden we er flink op tijd zijn om onze kansen te vergroten. We zaten dus ruim op tijd bij de incheck balie waarop de lichtbalk boven de balie stond dat hij om 12:30 uur zou open gaan. Omdat we nog ruim de tijd hadden liepen mam en ik naar de incheck balie van United. Dat had die mevrouw van gisteren ons namelijk ook aangeraden. Hier moesten we dan even controleren of alles goed was gegaan met onze bagage. Daar werden we begroet door een kleine dragonder die dacht dat ze alles al wist. Nou is mijn Engels echt niet slecht, zeker niet na 21 dagen continu spreken, ik kan goed uit mijn woorden komen en spreek absoluut niet traag maar ze liet me geen ene zin uitspreken. En later bleek dat dit tekenend zou zijn voor alle employee´s van United. Elke keer maakte ze mijn zin af maar dan wel verkeerd. Heel frustrerend. Toen ik uiteindelijk het toch voor elkaar kreeg om haar duidelijk te maken dat we NIET kwamen inchecken maar alleen kwamen checken of onze koffers goed doorgelabeld waren, waren we toch al tien minuten verder. Ze ging naar achteren om het te controleren en kwam vervolgens met de mededeling dat alles geregeld was en dat zij ervoor zou zorgen dat de koffers bij Lufthansa terecht zou komen. Nou dat was dan geregeld, de koffers zijn voor elkaar (dachten wij nog!)
                                     
Ook gaf zij ons de tip om naar het Smithsonian te gaan, lekker te gaan sight seeing. Ze vertelde dat er een bus daar naar toe reed en dat het entree maar 50 dollar cent was. Bijna voor niets. We waren er binnen een kwartiertje en de bus stopte voor de ingang van het vliegveld. Het was een kans die we niet mochten missen. We konden nu gelijk gaan en dan pas om een uur of drie terug komen want we hadden tijd genoeg om in te checken. Maar daar waren mam en ik geen voorstander van. Eerst inchecken, alles regelen en dan konden we daarna wel zien wat we gingen doen. Onze ervaring van gisteren had ons voorzichtig gemaakt.

Dus wij gingen weer bij inchecken zitten van Lufthansa en ondertussen waren er al meer mensen bij gekomen. Ik herkende er een aantal van gisteren. Om kwart over 12 begon er een rij en ik ging er gauw bij staan. Toen kwamen de mensen van de balie en die wisten te melden dat het inchecken pas om 13:30 uur zou gaan beginnen. Verschillende mensen wezen naar de lichtbalken waar ook nog steeds 12:30 op stond maar dat werd gelijk veranderd. Ze konden nog niet open want ze moesten eerst nog alles klaarzetten en de paaltjes met de banden neerzetten die de rij begeleiden. Nooit geweten dat dit nog zo gecompliceerd kon zijn want wat de een net had neergezet werd door de ander weer verbeterd en vijf centimeter verplaatst. Om vervolgens weer door opnieuw een ander te worden verplaatst. Het was heel vermakelijk om naar te kijken en de opmerkingen waren ook niet van de lucht. We besloten maar om toch te blijven zitten omdat we nog steeds ongerust waren over de grote van onze groep en de beschikbare plekken. We wilden niet her en der verspreid zitten want dat zou niet te doen zijn met de kinderen. Dus NOG een uurtje wachten…….. Meer mensen blijven zitten dus al gauw begon er toch weer een rij te vormen en kruiers begonnen mensen vooraan bij de balie te droppen. Ja daaaag!! Dat ging mooi niet door. Dus er maar gauw bij gaan staan.
                           
Na die 2,5 uur van gisteren kon dit uurtje er ook wel bij. Dit keer hield mam me gezelschap en bleven de mannen bij de meiden aan de kant. Toen ze eindelijk bij Lufthansa aan de gang gingen (kwartiertje later dan gepland want blijkbaar waren er computer problemen) waren we gelukkig gelijk aan de beurt. De situatie van gisteren opnieuw uitgelegd en dit meisje zou het gaan regelen. Oeps, deze computer doet het niet meer, wilt u even volgen… dit gebeurde daarna nog twee keer en mam en ik liepen maar achter haar aan. Nee er was echt niets mis met die computers, die werkten prima!!

Maar uiteindelijk waren we bij een balie waar de computer wel werkte en had ze wel redelijk goede zitplaatsen voor ons gevonden. De groep zou wel in tweeën gesplist gaan worden tijdens de eerste vlucht maar dat was nog wel te doen. toen ging ze op zoek naar onze bagage in haar systeem en die kon ze NIET vinden. “Hoe bedoel je, ik kan het niet vinden? Ik kom net bij United vandaan en zij zou het regelen” “Nou mevrouw, als ze het goed had geregeld dan had ze u nieuwe labeltags moeten geven en u heeft alleen die oude van gisteren.” Ondertussen had haar leidinggevende zich er ook mee bemoeid en ook zij kon onze bagage niet vinden. Bij mam en mij begon ondertussen het zweet over onze rug te lopen. Waar waren onze koffers? Waar waren onze Tommy kleren?? Waar waren onze kerstornamenten??? Vervolgens werd de Floor manager erbij gehaald. Ook zij keek in het systeem maar kwam al gauw tot de conclusie dat wij onze koffers bij bagage claim (beneden) moesten gaan ophalen, naar boven moesten brengen om deze opnieuw in te checken. We hoefden GELUKKIG dan niet meer in de rij te staan maar mochten ons gewoon komen melden!!! Mijn stress niveau was nu aardig gestegen.

Wij gingen dus om 14:15 naar beneden, naar de bagage claim van United. Ook hier stond een mevrouw die het heel lastig vond om me uit te laten praten en raakte ook nog heel gepikeerd toen ik haar verbeterde. Ze dook haar kantoortje in (waar ik blijkbaar absoluut niet bij in de buurt mocht komen want dat werd me wel heel duidelijk gemaakt) maar vond onze koffers in haar systeem. Ze zouden naar de bagage claim komen en bij band 3 moesten we wachten. Dit kon echter wel 1 tot 2 uur duren!!! WAT??? En nee, we konden niet weg want we moesten ze zelf van de band af halen. Ondertussen was mijn stress EN irritatieniveau toch nog weer wat gestegen. Daar zaten we dan. Naast bagageband 3.
                              
Rond drie uur ben ik weer naar boven gegaan om te informeren tot hoe laat die balie open was want we moesten onze koffers daar ook nog naar toe brengen. Die meneer die ik toen sprak wist me te vertellen dat we tot kwart voor vijf de tijd hadden. Eerst wilde hij me ook weer helpen door in het systeem te duiken om onze koffers te zoeken maar ik vroeg hem het niet te doen want iedereen zou zo elkaar tegen gaan werken en nu wist ik tenminste dat ze gevonden waren.

Ik weer terug naar United bij de bagage claim om te vragen of er al iets meer bekend was over de aankomsttijd van onze koffers. En ja hoor, ook deze meneer had blijkbaar genoeg aan halve zinnen van mij. Nog voordat ik was uitgepraat liep hij al weer weg. Wat is dat toch met die mensen. Het was niet zo dat er nog 50 mensen achter mij stonden te wachten. Ik was de enige voor zijn deur. Ook hij door het kantoortje in (waar je niet bij in de buurt mag komen) maar hij kwam terug met de mededeling dat ze onderweg waren. En ja hoor, na een kwartiertje begon band 3 speciaal voor onze koffers te draaien en daar kwamen onze koffers ALLEMAAL te voorschijn.
                             
Alles op twee karren stapelen, kinderen en handbagage verzamelen en weer naar boven. Het was al half vier! We moesten maar even te wachten bij Lufthansa en we hoefde niet in de rij (want wat was die lang!) De floormanager en leidinggevende namen de zaak gelijk in handen en gauw werden onze koffers opnieuw gelabeld. Volgens hun was dit veel beter want nu waren we er zeker van dat onze koffers naar Amsterdam kwamen. Yeeeh right, seeing is believing!

Maar ondertussen was het vier uur en gingen we dus nergens anders meer heen dan naar de gate. De kinderen hadden honger en mijn stress niveau kon echt niets meer hebben. Ik was er echt klaar mee. The Smithsonian bewaren we maar voor een volgende keer. We zijn door de douane gegaan en ook nu keek er niemand met ook maar één scheef oog naar Mea! Ze heeft echt een andere naam, ziet er toch niet helemaal hetzelfde uit als de andere twee meiden, vindt nu niemand dit gek?? Wat waren dat dan voor verhalen over moeilijkheden bij de douane?? Maar ik klaag echt niet hoor, ik had mijn portie moeilijkheden voor vandaag wel weer gehad dus toen we probleemloos door de douane heen waren ging het alweer wat beter met mijn stress niveau.


Bij de gate hebben we “lekker” patatjes gegeten en mam en ik hebben nog een leuke sweater met hootie gekocht. Toen was het alweer tijd om te boarden. Dat doen ze toch wel goed bij Lufthansa. Gezinnen met jonge kinderen mogen eerst naar binnen en waren wij dus gelijk aan de beurt. Het vliegtuig vertrok op tijd en de geschatte aankomsttijd zal 8:30 uur zijn. Dat is dus dik een half uur eerder dan gepland. Voor het eerst ging het vandaag ons voor de wind.
                                    

het weer               : bewolkt en flinke kans op slecht weer
aantal graden         : 16° (wat een flinke daling he?)
aantal foto´s          : 50
totaal aantal foto´s : 4856
En toen ging het mis………….


We zaten ruim op tijd bij de gate en tot een kwartier van te voren gaf het bord aan dat we op tijd zouden vertrekken. Dat was op zich wel bijzonder want er stond nog steeds geen vliegtuig aan het einde van de slurf. Wij hadden drie meisjes op de uitkijk en die hielden dit scherp in de gaten. Gelukkig kwam er daar toen toch een vliegtuig aanrijden maar tegelijkertijd veranderde de vertrektijd op het bord met acht minuten. Dat zou ons nog niet zo erg in problemen brengen. We hadden inderdaad maar een hele korte overstaptijd. 1:15 uur maar als we goed doorliepen dan moest dit nog goed te doen zijn. We hoefde ons tenslotte niet meer bezig houden met de koffers en met de douane. Toen eenmaal het boarden begon stonden we al start klaar en United heeft sinds kort zijn boardingprocedure veranderd waardoor alles soepeler zou moeten verlopen. Ze roepen je nu per een aantal rijen op en ze beginnen achterin het vliegtuig. Ik moet zeggen dat dit ook inderdaad sneller werkt. Wij zaten vanaf rij 27 tot aan 25 en mochten als tweede EN derde groep naar binnen.
Toen we in het vliegtuig kwamen liepen we vrij snel door naar onze plekjes, handbagage in de ruimte´s boven onze stoelen en gaan zitten. Meerdere malen werden we door de stewardess aangesport om vooral snel te zijn want dan zouden we misschien nog voor de storm kunnen zijn. STORM????. Het werd inderdaad flink donker buiten en er vielen wat regendruppels tegen het raampje maar STORM??. Nou had pap ´s morgens wel gezien dat er slecht weer verwacht werd in de buurt van Tampa maar toen wij weg gingen was het allemaal nog prima. Wel wat bewolkt maar niets om je druk over te maken. Maar de stewardess bleef de mensen die na ons binnen kwamen aansporen om zich te haasten maar dan heb je natuurlijk altijd mensen die dit niet begrijpen of verstaan en je zag mensen echt op hun dooie gemak hun jas uittrekken. Het is de bagagecabine leggen, het er weer uit halen want misschien hadden ze hem toch nog nodig, toch maar niet en weer terug met die jas. Lichtelijk frustrerend maar al gauw hoorde we de piloot zich aankondigen met “here is your captain speaking” en begon het vliegtuig te rijden. Ik kreeg er inderdaad wel het gevoel bij dat er haast gemaakt werd maar omdat het inderdaad donkerder begon te worden en wij niet zo´n grote overstaptijd hadden was ik allang blij. We reden vrij rap tot aan de startbaan om daar vervolgens volop in de remmen te gaan. Alle motoren gingen uit en weer kwam de “captain”. Dit keer met de mededeling dat we het net NIET gehaald hadden!!! Het luchtruim was aan het noord-oosten dichtgegooid door een onweersbui die waarschijnlijk een kwartier tot twintig minuten zou duren. En dat was dat! Daar zaten we dan.
                                   

Het was inderdaad een storm want de regen sloeg flink neer tegen de raampjes en het vliegtuig begon ook goed te schudden door de wind. Er gingen al verschillende liedjes door mijn hoofd heen die ik onder de foto´s van vandaag kon zetten en daar was “het dondert en het bliksemt” van Guus Meeuwis er een van. Alleen de volgende zin van dit liedje kwam dan weer zo rottig uit want we hadden geen bier in zicht. Maar misschien dat het nog wel pompen of verzuipen zou gaan worden met al die regen. De lampjes van riemen vast gingen uit, we mochten ons tot op zekere hoogte vrij bewegen en ook de elektrische apparaten mochten weer aan. Tot vier keer toe kwam de “captain” ons mededelen dat het nog wel een kwartiertje tot twintig minuten kon gaan duren en dit was gelijk voor Yentle een goede rekenoefening. Ik hoorde haar tegen haar vader zeggen dat we nu al een uur aan de grond stonden want hij had nu al vier keer een kwartier gezegd. “En dat was toch een uur, papa?” Kijk daar werden we dan wel weer blij van want dit gedeelte van klok kijken had ze tenminste al onder de knie. Maar de werkelijkheid was helaas toch iets anders want waar zij voor het gemak een kwartier had genomen was het toch al gauw twintig minuten geweest en we stonden al anderhalf uur op de startbaan te wachten.

Toen kwam gelukkig de “captain” met het verlossende woord. Het luchtruim zou worden vrij gegeven en we zouden zo snel mogelijk vertrekken. En dat deed hij ook na weer twintig minuten gingen de motoren op volle vaart en stegen we al gauw het luchtruim in. We hadden tot ons geluk wel een piloot die zeer goed ervaren was en die ons heel geroutineerd de lucht in bracht, hem flink op zijn staart trapte en een van de soepelste landingen deed die ik ooit heb meegemaakt. Hij landde zonder één hobbeldebobbel en reed direct door naar de gate. Het ging zo gemakkelijk. Naar mijn idee was het vliegtuig nog aan het landen of hij gooide al gelijk het stuur om naar rechts bij de afslag die wij moesten hebben. De stewardess en steward die wij aan boord hadden, hadden de mensen met een connecting flight al gewaarschuwd dat zij niet al te veel informatie hadden en dat er bij de gate iemand van United zou staan om ons meer informatie te verschaffen. Ook werden de mensen aan board gevraagd die geen haast hadden om een aansluitende vlucht te halen zeker te blijven zitten om de mensen die dat wel houden de ruimte te geven om zo snel mogelijk het vliegtuig te verlaten. Ook nu waren er natuurlijk weer mensen die dit niet begrepen of verstonden want die gingen uitgebreid alles in hun handbagage staan te stoppen en stonden te twijfelen of ze hun jas wel of niet aan zouden trekken.

Het uitstappen had sneller gekund maar op dat moment raakte ik in een oppervlakkige ZEN-toestand. Aan mijn uiterlijk kon je niet zien hoezeer ik baalde en me irriteerde en stond daar met een glimlach op mijn gezicht netjes te wachten totdat die gene zijn beslissing had genomen. Inwendig heb ik toch wel het volgende gezegd: “$%$#&&%%& &$%&$@!$#%@§$%%% “$#$$#$$%&_$%#” (niet geschikt voor jeugdige lezers) Omdat de piloot toch nog best was opgeschoten kwamen we om 17:29 uur aan en onze vlucht zou eigenlijk om 17:13 vertrekken. Omdat het ook in Washington slecht weer was (regen en alles grauw) hadden we nog een heeeeeel klein beetje hoop dat ook hier een vertraging was en dat we dus de aansluitende vlucht nog zouden gaan halen. Maar helaas, die hoop werd gelijk door die persoon de grond in geboord. Die vlucht was al vertrokken en we moesten ons maar gaan melden bij de Customer Service van United aan C20. Toen werd het toch wel een beetje een gekkenhuis. Iedereen begon heel snel die kant uit te lopen en natuurlijk volgde wij ook met flinke pas. De meiden deden enorm hun best want ook zij hadden een handtrolley met zich mee te trekken. Wat een rot eind lopen was dit toch want we waren aangekomen bij D30 geloof ik. Onderweg naar C20 kwamen we nog een andere Customer Service tegen bij D8 en ook daar schoten er mensen in de rij, die ondertussen toch al aardig lang was. Ik twijfelde nog om door te lopen maar in een bliksemoverleg tussen de volwassenen besloten we toch om daar ons bij aan te sluiten want als die mensen er ook in de rij gingen staan dan zou dat vast wel goed zijn….. hoe bedoel je schapen!!! Ik stond in de rij en de rest ging bij de naburige stoeltjes zitten. De rij ging niet echt snel en toen ik dichter bij de balie stond zag en hoorde ik twee mensen toch nog doorgestuurd worden naar C20 want hier konden ze niets voor hun doen. Ik verstond het niet helemaal maar kon iets hoorde over “International” en “Domestic”. Ik verstond in ieder geval genoeg om bij mij de alarmbellen te laten rinkelen en Kenneth gelijk te roepen. Hij moest maar achter die mensen aan gaan en ook bij C20 in de rij te gaan staan want als mijn voorgevoel goed was dan stond ik hier voor de kat zijn viool en zouden wij ook doorgestuurd gaan worden. Hij ging gelijk weg en belde me een tien minuten later op dat hij achter die twee mensen stond maar dat de rij nog drie keer zo groot was als waar ik nu in had gestaan! Net voordat ik aan de beurt was bij de balie liep er een medewerkster van United langs en die sprak ik aan om te vragen of ik hier wel goed stond. Noo mam, this is the National Customer Service. You need to go to C20. WAAROM had ik weer niet naar mijn gevoel geluisterd en geluisterd naar die man bij de Gate???? Nu had ik hier meer dan een half uur voor niets staan wachten. Gelukkig had ik mijn man nog in de andere rij staan maar we hadden toch tijd verdaan. Gauw uit de rij gesprongen, iedereen verzameld en met vliegende vaart naar C20.

Uiteindelijk hebben we 2,5 uur in de rij staan te wachten totdat we geholpen werden. Ondertussen waren we ook een paar Nederlanders tegen gekomen en die had al via de telefoon gehoord dat de volgende vlucht niet eerder dan de volgende dag zou gaan. Dat zou toch overnachten gaan worden. Wat wel heel opvallend was dat deze mensen uit Orlando kwamen (en dus toch een andere vlucht hadden gehad) en ook door de storm vertraging hadden opgelopen. Het had dus niets uitgemaakt of we uit Orlando waren gekomen of nu uit Tampa, het resultaat zou hetzelfde zijn geweest want die was wel de tijd die we twee jaar geleden ook hadden gehad. Nederlanders steunen elkaar dan toch weer door dik en dun. Zij gaven ons tips waar we om moesten vragen en wat we wel en niet moesten accepteren en wij hielden hun op de hoogte met wat de uitkomst was van onze beurt aan de balie. Toen wij aan de beurt waren kwam er een vrouw naar mij toelopen, vroeg: “Where to? Amsterdam? Monday!” en dat was ook het einde van onze onderhandeling. Toen gaf Kenneth aan dat we best wel een tussenstop ergens anders wilde maken want die zag zijn agenda van zijn werk helemaal in puin lopen. Hij had zoveel werk nu staan te wachten en afspraken die hij echt moest halen. De vrouw was echt niet onwelwillend en vroeg met hoeveel wij waren. Vier volwassenen en drie kinderen. We wisten dat we de kinderen zeker moesten benoemen want volgens die andere Nederlandse vrouw gingen kinderen voor dus als we dan toch een troef in handen hadden dan zou ik hem zeker uitspelen. Ze ging helaas naar de back office en daar mochten we niet mee naar toe. Ik had liever met haar aan de balie gestaan want dan had je haar toch nog een beetje kunnen voeren met informatie en misschien ideeën kunnen aandragen waar we ook toe waren bereid. Nou voelde het echt aan of dat we aan de goden waren overgeleverd.

Na zeker meer dan een kwartier nog op haar moeten wachten kwam ze terug met de volgende oplossing. We konden de volgende dag met Lufthansa om 18:45 naar München waar we om 9:05 uur (maandag) zullen landen met een tussenstop van twee uur om dan vervolgens om 11:15 uur weer te vertrekken naar Amsterdam waar we om 12:45 daar zullen aankomen. En dit was het beste wat ze kon doen. We kregen ook een gratis overnachting aangeboden en voor iedereen een dinerbon van $15,00. Die konden we eventueel ook voor ontbijt gebruiken. De bagage konden we gewoon op het vliegveld laten, die zouden zij dan doorlabelen voor Lufthansa en dat zou helemaal goed komen. Wel zouden we morgen zo vroeg mogelijk naar Lufthansa moeten gaan (gaat open om 12:30) omdat we nog geen stoelen hebben toegewezen gekregen en dan zouden we nog kans maken om bij elkaar te kunnen zitten) Aangezien iedereen op dat moment helemaal aan het einde van zijn en haar latijn was hebben we maar vriendelijk dank u wel gezegd, het aanbod aangenomen en zijn op zoek gegaan naar de uitgang. We konden nog bij bagage claim een overnachting kit ophalen waar de eerste benodigdheden zoals een tandenborstel in zit. Want ook die hadden we gewoon in de koffers gestopt. Toen door naar de shuttle van het Marriott hotel (en de cirkel is rond want we begonnen in Miami ook in een Marriott Hotel waar we om half 10 aankwamen. De meiden waren echt uitgeput en die legden we gelijk in bed.
                                    
Gelukkig zijn het goed gezonde meiden die echt wel wat kunnen hebben want vandaag hebben ze niet veel van de schijf van vijf binnen gekregen. Hun avondeten bestond uit chocolate chip cookies en na het ontbijt was dit het enige wat ze zo´n beetje hebben gegeten. En een paar zuurtjes die ze hadden gekregen bij het opstijgen en dalen van het vliegtuig. Maar om half 10 hadden ze ook niet veel honger meer en voornamelijk slaap dus toen hun hoofdjes het kussen raakten waren ze al half op weg naar dromenland. Voor de volwassenen was het toch ook wel een zeer vermoeiend dagje en ook wij gingen niet veel later. Ik viel gelijk in slaap om vervolgens om 4 uur wakker te schrikken. Even daarna kwam ik er achter dat mijn sms-jes naar Nederland goed waren aangekomen want de mensen hebben me heel lief terug ge sms-ed. Ik had alleen mijn mobiel uit moeten zetten want de tingeltjes dat ik een sms had gekregen maakte het dat ik echt klaar wakker werd en ik er om 4:45 uur maar ben uitgegaan om dit verhaal maar weer in de laptop te zetten. We hebben hier gratis internet in de loby van het hotel dus ik zet nu gauw dit gedeelte erop zodat de thuisblijvers weten dat we voorlopig nog niet thuis zijn.

Planning voor de dag:
9:30 uur : vertrek uit het hotel richting Tampa airport
10:00 uur : aankomst bij airport, auto's inleveren, koffers inchecken, door de douane

Het weer                              : ´s morgens licht bewolkt maar voor de rest alleen maar zon
Aantal graden                       : 30+
Aantal foto’s vandaag           : 82
Totaal aantal foto’s vakantie : 4743

Planning voor de dag:
8:30 uur   : bootje huren bij Frenchy's
spullen pakken en koffers gereedmaken

Er was geen vertraging van mijn kant wat betreft de blog maar Blogger had de site plat gegooid wat betreft het nieuw posten van berichten. Je kon nog wel oude berichten lezen maar je kon geen nieuwe berichten er meer op plaatsen. Ook kwam ik er achter dat ik het verslag van 11 mei ook kwijt  was en jammer genoeg ook daarbij ieder zijn berichten. Gelukkig krijg ik van iedere reaktie een mailtje dus ik heb ze (toen het eenmaal ging) van iedereen weer erbij kunnen plaatsen. Al was het dit keer als "Anoniem" maar ik heb wel iedereen zijn naam eronder gezet. Maar daar zat ik dan met mijn prachtig verslag van de dag want het was weer een top dag geweest. Toen ik vanmorgen vroeg (!) het nog een keertje probeerde werkte het nog steeds niet dus nog steeds geen nieuwe verhalen voor het lezende publiek. Maar het is nu 13:55 en een klein uurtje geleden probeerde ik het opnieuw en toen werkte de site weer dus gauw het verslag van gisteren erop gezet.
Ik ben nu al een beginnetje aan het maken over het verslag van vandaag maar dat wordt natuurlijk pas afgerond vanavond omdat dan alle geweldige dingen weer zijn meegemaakt en ik er weer over kan schrijven.

Het weer                             : zeer zonnig
Aantal graden                      : 30+
Aantal foto’s vandaag          : 422
Totaal aantal foto’s vakantie : 4661

Planning voor de dag:
relaxen en lekker zwemmen
tocht maken met Little Toot
dineren bovenin het hotel in het ronddraaiend restaurant

@Claudia: die penthous is hun ook echt gegund hoor. We kunnen er de avond ook lekker zitten want dan slapen de meiden bij hun in bed en als we vier verdiepingen lager gaan dan nemen we er twee mee en laten er één achter. En wat betreft terug gaan, misschien dat ik toch een aantal van die website´s van je wil hebben over banen en huizen in de USA ;-) We willen namelijk echt nog niet terug.

@Marleen: blogger is met onderhoud bezig. Ik wilde dit verslag erop zetten en toen kreeg ik ook een melding dat dit niet kon omdat ze met onderhoud bezig waren. Ik hoop het zo snel mogelijk te doen en als het me gelukt is……..dan kan jij dit lezen. Hahahaha

@Rick: wij waren ook flink teleurgesteld over Lori Landing. Vooral mijn moeder want die had de vorige keer zelf 12 van die vogeltjes op zich verzameld en nu zagen we er geen 1.

@Marga: ik weet dat je uit je ritme bent met je gast maar ik mis je wel hoor. Vind het altijd leuk om jouw reakties te lezen. Mea is echt een andere kind he, in het zwembad. Jij hebt haar nog vorig jaar zomer meegemaakt. Je herkent haar echt niet meer terug.

@Mattrob: als ik wil up-loaden naar youtube dan word ik hier van het internet af gegooid. Ik heb wel alles al klaar staan dus zo gauw het kan probeer ik ze er gelijk op te zetten.

Vandaag was er weer een met een goud randje. We hebben tot nu toe nog geen slechte dag gehad natuurlijk want van elke dag hebben we ontzettend genoten maar vandaag had weer een streepje voor. Als eerste hebben we een klein beetje kunnen uitslapen. Geen wekker en rustig wakker worden. Gisteravond was Solange bij opa en oma achtergebleven dus werden we wakker gemaakt van Mea en Yentle die aan het kletsen waren. Na nog even te hebben gedoezeld was het om 8 uur toch tijd om eruit te gaan want we zouden om half 10 gaan ontbijten. Dit hebben we beneden in het hotel gedaan. In de eetzaal met uitzicht op het zwembad. Was lekker en de keus was groot. Na het ontbijt gingen we op weg de Dollar. Die zit hier schuin aan de overkant van de weg. We hebben toch maar besloten een auto te huren voor de reis naar het vliegveld. Het plan was oorspronkelijk om twee keer op en neer te rijden maar daar wijken we maar van af. Het is best wel een drukke weg naar het vliegveld toe en we moeten dan al heel vroeg beginnen met op en neer te rijden omdat het iets meer dan een half uur rijden is. En voor een comfort klasse is het de prijs ook niet om te huren want daar krijg je dan ook nog benzine bij. Het was zo geregeld en toen konden we naar Clearwater.

Toen was het alweer tijd om naar de haven terug te gaan voor onze boottocht met Little Toot. Toen het idee begon te spelen om een dolfijn vaart te gaan doen, dachten we eerst aan de Sea Screamer maar nader onderzoek leverde toch op dat dit minder leuk zou zijn voor de meisjes. Dit is namelijk een buiten proporties grote speedboot waar je met veel mensen tegelijk in zit en als die zijn motoren aanzet dan gaat hij zo snel dat ze alleen maar kunnen zitten en voor de rest weinig zullen gaan zien. Zeker Mea en Solange niet omdat die nog te klein zijn om echt over de rand heen te kunnen kijken. Nadat ik goede berichten had gehoord over Little Toot ben ik me daar eens op gaan richten en daar ging de keuze uiteindelijk naar toe. De meiden konden zelfs rondlopen en hebben de dolfijnen echt van dichtbij kunnen zien. We vaarde om 13:00 uur uit de haven en het duurde even een klein tijdje voordat we dolfijnen zagen. Het is natuurlijk altijd een vraag of je ze ziet want ook al garanderen ze je “sightings” het is altijd maar de vraag of het ook echt gaat lukken. Want lukt het niet dan krijg je een tegoed bon om een andere keer gratis het nog een keer te proberen. Maar dat zou natuurlijk niet meer in onze planning passen. Maar we hadden geluk na een minuut of 10 – 15 zagen we er twee zwemmen. Het is de bedoeling dat de boot dan met een flinke vaart gaat varen zodat er aardige golven achter de boot ontstaan. De dolfijnen surfen dan op de golven van de boot mee want dan hoeven ze zelf niets te doen. Dolfijnen zijn namelijk 80% van de dag in beweging wat natuurlijk veel energie kost. Als ze op de golven van een boot mee kunnen surfen dan hoeven ze niets te doen en dat is dan wel zo makkelijk. Maar deze twee hadden niet zoveel behoefte om met ons mee te varen. We hebben ze wel kunnen fotograferen maar echt dichtbij kwamen ze niet. Al gauw gaven de schipper en zijn maat het op en voeren ze weer verder want deze twee waren duidelijk niet geïnteresseerd. Toen we even verder waren kwamen er vijf dolfijnen in zicht en die hadden wel behoefte aan een ritje. Die wilden wel met ons meespringen en daar heb ik echt hele mooie foto´s van kunnen maken. Maar na een tijdje met ons mee te hebben gesprongen stopten ze er mee en dan kunnen ze ook gelijk verdwenen zijn. Maar voor ons was het al geweldig geweest. Zo ontzettend dichtbij dat ze waren. Met die spiegelreflex camera kon ik ze echt heel goed vastleggen. Maar toen ging de schipper nog wat meer naar het open water. Hij werd geholpen door twee meisjes die voorop op de boot op de uitkijk stonden en die de dolfijnen echt als eerste spotten.
         
Deze groep had zeker wel een groter aantal maar we konden nog niet echt tellen hoeveel het er waren. Toen we dichterbij kwamen, ons omdraaide en meer gas gaven kwamen ze achter ons aan en we kwamen op een totaal van 13 dolfijnen. GE-WEL-DIG!!!!!! Weer onwijs gave foto´s kunnen maken. Wat een sensatie was dit. De meiden door het dolle heen en ook de senioren van de groep stonden flink te genieten. Kenneth en ik hadden het druk met filmen en fotograferen maar ik kan ook zeker genieten van geweldige foto´s schieten en het lukte me nu uitstekend. Ook deze groep had er ineens genoeg van en verdwenen en toen vond de schipper het genoeg. We kwamen aan het einde van de rit en hij ging weer terug naar de haven. Maar dit was een onwijs, geweldige, perfecte, spectaculaire ervaring geweest. Hier konden nog wel een tijdje op teren.



Al gauw gingen de buikjes toch flink knorren en was het tijd om naar boven te gaan om even te douchen en om te kleden. We hadden rond gekeken waar we konden gaan eten maar in de buurt zagen we niet veel waar we echt trek in hadden en alle bekende zaken van Orlando e.o. had je hier niet. Omdat we geen zin hadden in een lang diner gingen we naar beneden naar het Bongobongo café. Dat is bij het zwembad en kan je een wat snellere hap eten. Dat was echt lekker en meer dan voldoende. Niemand kon zijn bord leegeten. Zelfs Kenneth niet en dat wilt echt wel wat zeggen. Om alle calorieën weer te verbranden gingen we een wandeling maken langs het strand. Het weer was zo ontzettend lekker. Een warm windje maar niet te warm, de zon niet meer zo sterk. Echt heerlijk!

Toen werd het tijd om terug te gaan naar het hotel omdat we voor morgen ook weer grote plannen hebben en die beginnen een stuk vroeger. We moeten ons om 8:45 melden bij Frenchy´s voor een boothuur van een halve dag. We hebben deze boot gehuurd van 9:00 – 13:00 uur. Daarna hebben we geen plannen meer staan dus zullen de meiden vast wel weer in het zwembad te vinden zijn. Heerlijk relaxed. Zoals gezegd hebben we vandaag weer reuze genoten en hopen we dit morgen ook weer net zo veel te doen.