Deze mensen volgen onze belevenissen

Zoveel mensen zijn er langs geweest

wanneer gaan we dollars kopen

Free Cursors

het weer in Orlando is

zondag 15 mei 2011

postheadericon 15 mei 2011 dag 22: Washington - München

het weer               : bewolkt en flinke kans op slecht weer
aantal graden         : 16° (wat een flinke daling he?)
aantal foto´s          : 50
totaal aantal foto´s : 4856
En toen ging het mis………….


We zaten ruim op tijd bij de gate en tot een kwartier van te voren gaf het bord aan dat we op tijd zouden vertrekken. Dat was op zich wel bijzonder want er stond nog steeds geen vliegtuig aan het einde van de slurf. Wij hadden drie meisjes op de uitkijk en die hielden dit scherp in de gaten. Gelukkig kwam er daar toen toch een vliegtuig aanrijden maar tegelijkertijd veranderde de vertrektijd op het bord met acht minuten. Dat zou ons nog niet zo erg in problemen brengen. We hadden inderdaad maar een hele korte overstaptijd. 1:15 uur maar als we goed doorliepen dan moest dit nog goed te doen zijn. We hoefde ons tenslotte niet meer bezig houden met de koffers en met de douane. Toen eenmaal het boarden begon stonden we al start klaar en United heeft sinds kort zijn boardingprocedure veranderd waardoor alles soepeler zou moeten verlopen. Ze roepen je nu per een aantal rijen op en ze beginnen achterin het vliegtuig. Ik moet zeggen dat dit ook inderdaad sneller werkt. Wij zaten vanaf rij 27 tot aan 25 en mochten als tweede EN derde groep naar binnen.
Toen we in het vliegtuig kwamen liepen we vrij snel door naar onze plekjes, handbagage in de ruimte´s boven onze stoelen en gaan zitten. Meerdere malen werden we door de stewardess aangesport om vooral snel te zijn want dan zouden we misschien nog voor de storm kunnen zijn. STORM????. Het werd inderdaad flink donker buiten en er vielen wat regendruppels tegen het raampje maar STORM??. Nou had pap ´s morgens wel gezien dat er slecht weer verwacht werd in de buurt van Tampa maar toen wij weg gingen was het allemaal nog prima. Wel wat bewolkt maar niets om je druk over te maken. Maar de stewardess bleef de mensen die na ons binnen kwamen aansporen om zich te haasten maar dan heb je natuurlijk altijd mensen die dit niet begrijpen of verstaan en je zag mensen echt op hun dooie gemak hun jas uittrekken. Het is de bagagecabine leggen, het er weer uit halen want misschien hadden ze hem toch nog nodig, toch maar niet en weer terug met die jas. Lichtelijk frustrerend maar al gauw hoorde we de piloot zich aankondigen met “here is your captain speaking” en begon het vliegtuig te rijden. Ik kreeg er inderdaad wel het gevoel bij dat er haast gemaakt werd maar omdat het inderdaad donkerder begon te worden en wij niet zo´n grote overstaptijd hadden was ik allang blij. We reden vrij rap tot aan de startbaan om daar vervolgens volop in de remmen te gaan. Alle motoren gingen uit en weer kwam de “captain”. Dit keer met de mededeling dat we het net NIET gehaald hadden!!! Het luchtruim was aan het noord-oosten dichtgegooid door een onweersbui die waarschijnlijk een kwartier tot twintig minuten zou duren. En dat was dat! Daar zaten we dan.
                                   

Het was inderdaad een storm want de regen sloeg flink neer tegen de raampjes en het vliegtuig begon ook goed te schudden door de wind. Er gingen al verschillende liedjes door mijn hoofd heen die ik onder de foto´s van vandaag kon zetten en daar was “het dondert en het bliksemt” van Guus Meeuwis er een van. Alleen de volgende zin van dit liedje kwam dan weer zo rottig uit want we hadden geen bier in zicht. Maar misschien dat het nog wel pompen of verzuipen zou gaan worden met al die regen. De lampjes van riemen vast gingen uit, we mochten ons tot op zekere hoogte vrij bewegen en ook de elektrische apparaten mochten weer aan. Tot vier keer toe kwam de “captain” ons mededelen dat het nog wel een kwartiertje tot twintig minuten kon gaan duren en dit was gelijk voor Yentle een goede rekenoefening. Ik hoorde haar tegen haar vader zeggen dat we nu al een uur aan de grond stonden want hij had nu al vier keer een kwartier gezegd. “En dat was toch een uur, papa?” Kijk daar werden we dan wel weer blij van want dit gedeelte van klok kijken had ze tenminste al onder de knie. Maar de werkelijkheid was helaas toch iets anders want waar zij voor het gemak een kwartier had genomen was het toch al gauw twintig minuten geweest en we stonden al anderhalf uur op de startbaan te wachten.

Toen kwam gelukkig de “captain” met het verlossende woord. Het luchtruim zou worden vrij gegeven en we zouden zo snel mogelijk vertrekken. En dat deed hij ook na weer twintig minuten gingen de motoren op volle vaart en stegen we al gauw het luchtruim in. We hadden tot ons geluk wel een piloot die zeer goed ervaren was en die ons heel geroutineerd de lucht in bracht, hem flink op zijn staart trapte en een van de soepelste landingen deed die ik ooit heb meegemaakt. Hij landde zonder één hobbeldebobbel en reed direct door naar de gate. Het ging zo gemakkelijk. Naar mijn idee was het vliegtuig nog aan het landen of hij gooide al gelijk het stuur om naar rechts bij de afslag die wij moesten hebben. De stewardess en steward die wij aan boord hadden, hadden de mensen met een connecting flight al gewaarschuwd dat zij niet al te veel informatie hadden en dat er bij de gate iemand van United zou staan om ons meer informatie te verschaffen. Ook werden de mensen aan board gevraagd die geen haast hadden om een aansluitende vlucht te halen zeker te blijven zitten om de mensen die dat wel houden de ruimte te geven om zo snel mogelijk het vliegtuig te verlaten. Ook nu waren er natuurlijk weer mensen die dit niet begrepen of verstonden want die gingen uitgebreid alles in hun handbagage staan te stoppen en stonden te twijfelen of ze hun jas wel of niet aan zouden trekken.

Het uitstappen had sneller gekund maar op dat moment raakte ik in een oppervlakkige ZEN-toestand. Aan mijn uiterlijk kon je niet zien hoezeer ik baalde en me irriteerde en stond daar met een glimlach op mijn gezicht netjes te wachten totdat die gene zijn beslissing had genomen. Inwendig heb ik toch wel het volgende gezegd: “$%$#&&%%& &$%&$@!$#%@§$%%% “$#$$#$$%&_$%#” (niet geschikt voor jeugdige lezers) Omdat de piloot toch nog best was opgeschoten kwamen we om 17:29 uur aan en onze vlucht zou eigenlijk om 17:13 vertrekken. Omdat het ook in Washington slecht weer was (regen en alles grauw) hadden we nog een heeeeeel klein beetje hoop dat ook hier een vertraging was en dat we dus de aansluitende vlucht nog zouden gaan halen. Maar helaas, die hoop werd gelijk door die persoon de grond in geboord. Die vlucht was al vertrokken en we moesten ons maar gaan melden bij de Customer Service van United aan C20. Toen werd het toch wel een beetje een gekkenhuis. Iedereen begon heel snel die kant uit te lopen en natuurlijk volgde wij ook met flinke pas. De meiden deden enorm hun best want ook zij hadden een handtrolley met zich mee te trekken. Wat een rot eind lopen was dit toch want we waren aangekomen bij D30 geloof ik. Onderweg naar C20 kwamen we nog een andere Customer Service tegen bij D8 en ook daar schoten er mensen in de rij, die ondertussen toch al aardig lang was. Ik twijfelde nog om door te lopen maar in een bliksemoverleg tussen de volwassenen besloten we toch om daar ons bij aan te sluiten want als die mensen er ook in de rij gingen staan dan zou dat vast wel goed zijn….. hoe bedoel je schapen!!! Ik stond in de rij en de rest ging bij de naburige stoeltjes zitten. De rij ging niet echt snel en toen ik dichter bij de balie stond zag en hoorde ik twee mensen toch nog doorgestuurd worden naar C20 want hier konden ze niets voor hun doen. Ik verstond het niet helemaal maar kon iets hoorde over “International” en “Domestic”. Ik verstond in ieder geval genoeg om bij mij de alarmbellen te laten rinkelen en Kenneth gelijk te roepen. Hij moest maar achter die mensen aan gaan en ook bij C20 in de rij te gaan staan want als mijn voorgevoel goed was dan stond ik hier voor de kat zijn viool en zouden wij ook doorgestuurd gaan worden. Hij ging gelijk weg en belde me een tien minuten later op dat hij achter die twee mensen stond maar dat de rij nog drie keer zo groot was als waar ik nu in had gestaan! Net voordat ik aan de beurt was bij de balie liep er een medewerkster van United langs en die sprak ik aan om te vragen of ik hier wel goed stond. Noo mam, this is the National Customer Service. You need to go to C20. WAAROM had ik weer niet naar mijn gevoel geluisterd en geluisterd naar die man bij de Gate???? Nu had ik hier meer dan een half uur voor niets staan wachten. Gelukkig had ik mijn man nog in de andere rij staan maar we hadden toch tijd verdaan. Gauw uit de rij gesprongen, iedereen verzameld en met vliegende vaart naar C20.



Daar schrok ik toch wel hoor want wat was die rij lang. Kenneth stond inderdaad achter die twee mensen en ik ben gauw bij hem gaan staan. Die mensen bleken naar Zweden te moeten en ook zij hadden dus hun tijd staan te verdoen bij D8. Samen waren we wel van mening dat ze het bij United Airlines niet echt goed op orde hadden want waarom hadden ze geen bordje, papiertje opgehangen waarop te zien was dat dit de balie was voor internationale vluchten en die andere voor nationale vluchten? Of anders een medewerker rond laten lopen bij de rij om alles duidelijk te maken? Maar het was wat het was en ik stond daar weer heel gezellig te babbelen met mijn medemens uit Zweden en de vrouw achter mij die naar Moskou moest. Zo maak je vrienden over de hele wereld en gedeelde smart is halve smart. Nog steeds kwamen er zo nu en dan de volgende woorden in mijn hoofd voorbij “ &%$&#”$ &%$@§1§4@ %$%#”&@@§” (nog steeds niet geschikt voor jeugdige lezers). Na meer dan een uur over één meter te hebben gedaan zag ik het eigenlijk niet meer zitten dat er een snelle en goede oplossing zou worden gevonden. Achter ons was de rij nog veel langer geworden en die mensen kwamen echt niet allemaal uit ons vliegtuig. Er waren dus veel meer vluchten vast gelopen. Uiteindelijk werd het licht ook gezien bij United en werd het balie personeel verdubbeld en moesten er zelfs mensen de back 0ffice gaan gebruiken.

Uiteindelijk hebben we 2,5 uur in de rij staan te wachten totdat we geholpen werden. Ondertussen waren we ook een paar Nederlanders tegen gekomen en die had al via de telefoon gehoord dat de volgende vlucht niet eerder dan de volgende dag zou gaan. Dat zou toch overnachten gaan worden. Wat wel heel opvallend was dat deze mensen uit Orlando kwamen (en dus toch een andere vlucht hadden gehad) en ook door de storm vertraging hadden opgelopen. Het had dus niets uitgemaakt of we uit Orlando waren gekomen of nu uit Tampa, het resultaat zou hetzelfde zijn geweest want die was wel de tijd die we twee jaar geleden ook hadden gehad. Nederlanders steunen elkaar dan toch weer door dik en dun. Zij gaven ons tips waar we om moesten vragen en wat we wel en niet moesten accepteren en wij hielden hun op de hoogte met wat de uitkomst was van onze beurt aan de balie. Toen wij aan de beurt waren kwam er een vrouw naar mij toelopen, vroeg: “Where to? Amsterdam? Monday!” en dat was ook het einde van onze onderhandeling. Toen gaf Kenneth aan dat we best wel een tussenstop ergens anders wilde maken want die zag zijn agenda van zijn werk helemaal in puin lopen. Hij had zoveel werk nu staan te wachten en afspraken die hij echt moest halen. De vrouw was echt niet onwelwillend en vroeg met hoeveel wij waren. Vier volwassenen en drie kinderen. We wisten dat we de kinderen zeker moesten benoemen want volgens die andere Nederlandse vrouw gingen kinderen voor dus als we dan toch een troef in handen hadden dan zou ik hem zeker uitspelen. Ze ging helaas naar de back office en daar mochten we niet mee naar toe. Ik had liever met haar aan de balie gestaan want dan had je haar toch nog een beetje kunnen voeren met informatie en misschien ideeën kunnen aandragen waar we ook toe waren bereid. Nou voelde het echt aan of dat we aan de goden waren overgeleverd.

Na zeker meer dan een kwartier nog op haar moeten wachten kwam ze terug met de volgende oplossing. We konden de volgende dag met Lufthansa om 18:45 naar München waar we om 9:05 uur (maandag) zullen landen met een tussenstop van twee uur om dan vervolgens om 11:15 uur weer te vertrekken naar Amsterdam waar we om 12:45 daar zullen aankomen. En dit was het beste wat ze kon doen. We kregen ook een gratis overnachting aangeboden en voor iedereen een dinerbon van $15,00. Die konden we eventueel ook voor ontbijt gebruiken. De bagage konden we gewoon op het vliegveld laten, die zouden zij dan doorlabelen voor Lufthansa en dat zou helemaal goed komen. Wel zouden we morgen zo vroeg mogelijk naar Lufthansa moeten gaan (gaat open om 12:30) omdat we nog geen stoelen hebben toegewezen gekregen en dan zouden we nog kans maken om bij elkaar te kunnen zitten) Aangezien iedereen op dat moment helemaal aan het einde van zijn en haar latijn was hebben we maar vriendelijk dank u wel gezegd, het aanbod aangenomen en zijn op zoek gegaan naar de uitgang. We konden nog bij bagage claim een overnachting kit ophalen waar de eerste benodigdheden zoals een tandenborstel in zit. Want ook die hadden we gewoon in de koffers gestopt. Toen door naar de shuttle van het Marriott hotel (en de cirkel is rond want we begonnen in Miami ook in een Marriott Hotel waar we om half 10 aankwamen. De meiden waren echt uitgeput en die legden we gelijk in bed.
                                    
Gelukkig zijn het goed gezonde meiden die echt wel wat kunnen hebben want vandaag hebben ze niet veel van de schijf van vijf binnen gekregen. Hun avondeten bestond uit chocolate chip cookies en na het ontbijt was dit het enige wat ze zo´n beetje hebben gegeten. En een paar zuurtjes die ze hadden gekregen bij het opstijgen en dalen van het vliegtuig. Maar om half 10 hadden ze ook niet veel honger meer en voornamelijk slaap dus toen hun hoofdjes het kussen raakten waren ze al half op weg naar dromenland. Voor de volwassenen was het toch ook wel een zeer vermoeiend dagje en ook wij gingen niet veel later. Ik viel gelijk in slaap om vervolgens om 4 uur wakker te schrikken. Even daarna kwam ik er achter dat mijn sms-jes naar Nederland goed waren aangekomen want de mensen hebben me heel lief terug ge sms-ed. Ik had alleen mijn mobiel uit moeten zetten want de tingeltjes dat ik een sms had gekregen maakte het dat ik echt klaar wakker werd en ik er om 4:45 uur maar ben uitgegaan om dit verhaal maar weer in de laptop te zetten. We hebben hier gratis internet in de loby van het hotel dus ik zet nu gauw dit gedeelte erop zodat de thuisblijvers weten dat we voorlopig nog niet thuis zijn.

Zoals die andere mevrouw uit Nederland heeft gezegd: “als je niets meemaakt, heb je ook niets te vertellen!!”